Και ο μοναχικός λύκος ...λύκος είναι...!!!!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο

Το ανθρωποκυνηγητό έχει εξαπολυθεί από νωρίς.
Καρτέρια και περάσματα φυλάσσονται από καλολαδωμένες καραμπίνες έτοιμες να ξεράσουν φωτιά και μέταλλο.
Κουστουμαρισμένος, με τις γραβάτες τους και το μαντηλάκι στο τσεπάκι, οι κυνηγοί περιμένουν υπομονετικά το θύμα να φανεί στο ξέφωτο.
Μπακάληδες, μανάβηδες, πετρελαιάδες, τραπεζίτες και άλλοι ευγενείς είναι όλοι εκεί και περιμένουν.
Το δρομολόγιό του γνωστό, κάθε χρόνο από εδώ περνάει. Οι κυνηγοί δεν βιάζονται είναι βέβαιοι ότι θα πέσει πάνω τους κάποια στιγμή και τότε δεν έχει γλιτωμό.
Έτσι γινόταν πάντα έτσι θα γίνει και φέτος.
Το θύμα πονηρεμένο σκέπτεται να κρυφτεί, να περάσουν οι άγιες μέρες, να γυρίσουν οι κυνηγοί στα σπίτια τους και τότε να ξεμυτίσει, μήπως και φέτος σωθεί, μήπως και τη σκαπουλάρει φτηνά.
Οι ώρες της αναμονής περνούν βασανιστικά, η πείνα του ξεσχίζει τα σωθικά, κάτι πρέπει να κάνει, πρέπει σύντομα να βγει για να βρει τα απαραίτητα, περιμένει και κόσμο.
Ξέρει ότι εκεί έξω παραμονεύουν οι κυνηγοί, να του την πέσουν, όμως πρέπει να βγει. Πάντα βγαίνει.
Σφίγγει τα δόντια και περιμένει, ως πότε όμως;
Άρχισε και να χιονίζει το κρύο τον περονιάζει μέχρι μέσα στα κόκαλα.
Είναι ελαφρά ντυμένος, το πετρέλαιο έχει τελειώσει κι αν δεν βγει τώρα αύριο ίσως να είναι αργά.
Χρειάζεται άμεσα τροφή, ρούχα, θέρμανση για να επιζήσει.
Χωρίς αυτά δεν θα αντέξει. Το ξέρει καλά.
Το ξέρουν όμως και οι κυνηγοί που τον καρτερούν και ήδη άρχισαν να στοιχηματίζουν για την ώρα και τη στιγμή που θα ξεμυτίσει.
Οι μυρωδιές από τα κανελογαρίφαλα και η τσίκνα από τα ψητά που φέρνει ο παγωμένος αέρας κάνουν ανυπόφορη την πείνα του και η παγωνιά του τσακίζει τα κόκαλα.
Πρέπει να βγει, να ντυθεί, να φάει, να ζεσταθεί…
Δεν προλαβαίνει να φτάσει στο ξέφωτο και χιμούν καταπάνω του από όλες τις μεριές οι κυνηγοί.
Κόβουν κομμάτια από πάνω του και φεύγουν γελώντας.
Σε λίγη ώρα δεν έχει μείνει τίποτα, πάει και αυτός.
Αλήθεια ποια άλλη τύχη μπορούσε να έχει με τέτοιο όνομα.
Ο 13ος μισθός, ο κατ΄ ευφημισμό αποκαλούμενος και δώρο Χριστουγέννων, που τον περιμένουμε με λαχτάρα 12 ολόκληρους μήνες έχει τελικά διάρκεια ζωής μόλις ελάχιστων ωρών.
Ας είναι. Για μια μέρα τουλάχιστον, την άγια μέρα των Χριστουγέννων εξασφαλίζει τροφή και θέρμανση.
Και του χρόνου βλέπουμε…

4 σχόλια:

Αποψη είπε...

Έγραψες λύκε! Η καλύτερη περιγραφή για τον ρημαδοδεκατοτρίτο.
Άρα δεν είμαι μόνο εγώ που δεν προλαβαίνω να γνωριστώ με το μισθό μου. Κι ότι νόμιζα ότι έχω τον μισθοδιώκτη!!!

Swell είπε...

Με την περιγραφή σου, τον λυπήθηκα τον καημένο. Τόσο, που αν τον είχα, δεν θα τον ξόδευα!

Ανώνυμος είπε...

Σόρι, αλλά επειδή είμαι και λίγο – είπαμε – κουφάλογο, ο 13ος ποιος, είπες;
Μισθός; Α, μάλιστα. Δε φτάνει που κουφάθηκα έχω αρχίσει να κουρκουτιάζω κιόλα. Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Τυχεροί όσοι προλάβουν να τον δούν! Άλλοι δεν προλαβαίνουν ούτε καν να κρατήσουν την απόδειξη του τραπεζικού λογαριασμού για... σουβενίρ! Οι πάγιες εντολές (κάρτες, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κινητό, νοίκι, δάνειο, κ.λπ.) εξαφανίζουν τον 13ο μισθό δευτερόλεπτα αφότου μπει στον λογαριασμό!