Από (παλιο)κατάδικος …νοσηλευόμενος.

Τι είναι αυτό που χωρίζει ένα φυλακισμένο από την ελευθερία και τους φίλους του?
Τα κάγκελα είναι η απάντηση.
Και τι είναι αυτό που χωρίζει έναν ασθενή που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο από την ελευθερία και τους φίλους του?
Τα σωληνάκια, οι όροι και τ΄ άλλα μαραφέτια των γιατρών.
Τη φυλακή τη γνώρισα πριν πολλά πολλά χρόνια χωρίς να μου αφήσει τραυματικές αναμνήσεις ενώ αύριο έρχεται η ώρα να γνωρίσω και τα νοσοκομεία από μέσα, που ως τώρα τα απέφυγα με κάθε κόστος κι ελπίζω να μην επιβεβαιωθεί η θέση μου «μακριά από νοσοκομεία κι ας είναι και στη φυλακή».

Όταν όμως μετά από 1,5 μήνα αντιβίωσης η πνευμονία που με χτύπησε στις 5 Ιουνίου επιμένει «στο ύψος της» ακόμα και ένας μοναχικός λύκος κάνει σκόντο στις αρχές του και αποδέχεται τη σύσταση του γιατρού για νοσηλεία.
Είναι βέβαια και η προσωπικότητα του γιατρού, ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει και η πειθώ των λόγων του για να πάρεις μια τέτοια απόφαση που για μένα δεν διαφέρει από φυλάκιση με συναίνεση.
Το δικό μου γιατρό, αυτόν που με έπεισε τελικά να αποφασίσω να νοσηλευτώ, τον γνώρισα –όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο- από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από το blogging και με κέρδισε από την πρώτη στιγμή.

Υ.Γ Θα τα ξαναπούμε λοιπόν μετά την αποφυλάκιση, αποθεραπεία μου που ελπίζω να μην αργήσει.