Αγάντα, άλλη μια υποτίμηση της …δραχμής είναι!!!

Ήτανε άνοιξη θυμάμαι του 1959, πρώτη χρονιά που πήγαινα στο Γυμνάσιο και ο θαυμασμός μου για τους καθηγητές απερίφραστος.
Τίποτα δεν άφηνα να πέσει χάμω από τα ψήγματα της σοφίας τους που είχαν την καλοσύνη να μας χαρίσουν έναντι του πενιχρού τους μισθού.
Έτσι όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να αλλάξει τη μονάδα μέτρησης του βάρους και να αντικαταστήσει την «οκά» με το «κιλό» περιμέναμε από τους καθηγητές μας να μας εξηγήσουν γιατί έγινε αυτό και ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στην καθημερινή μας ζωή.
Και ήταν θυμάμαι ο αείμνηστος Κουρβέλος ο μαθηματικός μας, άνθρωπος με αριστερή ιδεολογία που δεν την έκρυβε (όσο μπορούσε βέβαια εκείνη την εποχή) που πήρε την πρωτοβουλία να μας ανοίξει τα μάτια για να μην μας περνάνε για μπουνταλάδες οι κυβερνώντες.
Χωρίς να αναφερθεί καθόλου στην αλλαγή της μονάδας βάρους άρχισε να τα λέει στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά.
Επειδή οι Τούρκοι είναι μπουνταλάδες, άρχισε το μάθημα και, η κυβέρνηση τους ξέρει ότι, αν αυξηθεί η τιμή του ψωμιού θα ξεσηκωθούνε και θα βγούνε στους δρόμους τι νομίζετε πως κάνει για να αυξήσει την τιμή του ψωμιού χωρίς να ξεσηκωθούν οι μπουνταλάδες αναρωτήθηκε φωναχτά…
Τους κόβει γραμμάρια από τη φρατζόλα απάντησε χωρίς να περιμένει απάντηση από μας, δηλαδή χωρίς να αλλάξει την τιμή της φραντζόλας τους πουλάει λιγότερο ψωμί….
Εν ολίγοις είτε μειώσεις το βάρος της φρατζόλας είτε αυξήσεις την τιμή της το αποτέλεσμα είναι το ίδιο η υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών.
Που να ήξερα τότε ότι και εδώ στην Ελλάδα που περνιόμαστε για ξύπνοι και όχι μπουνταλάδες όχι μόνο η φρατζόλα από 1 κιλό που ήταν κάποτε θα μειωνότανε στο 1/5 του βάρους της αλλά και η τιμή της θα 5πλασιάζοταν.

Ξαναθυμήθηκα το θυμόσοφο καθηγητή μου προσπαθώντας να ερμηνεύσω την πλημμυρίδα των μέτρων που υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ανακοινώνει τρις της εβδομάδος η κυβέρνηση του ιπτάμενου πρωθυπουργού με πρόσχημα την εξυγίανση του δημοσιονομικού προβλήματος.
Μέχρι να μπούμε στο ευρώ οι κυβερνήσεις για να ξεφύγουν από τα δημοσιονομικά αδιέξοδα που οι ίδιες δημιουργούσαν με την πολιτική τους, είχανε το μεγάλο εργαλείο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος που από τη μια στιγμή στην άλλη έκανε το σύνολο των πολιτών να χάνει ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της περιουσίας του και της αγοραστικής του δύναμης.
Με την ένταξη στο ευρώ η νομισματική πολιτική πέρασε στην αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και έτσι οι εθνικές κυβερνήσεις στερήθηκαν του «εργαλείου» της υποτίμησης οπότε….
Αφού δεν μπορούν να ψαλιδίσουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών υποτιμώντας το εθνικό νόμισμα για να πετύχουν ισοδύναμο αποτέλεσμα η λύση είναι να περικοπούν τα εισοδήματα είτε με άμεση μείωση αποδοχών (πάγωμα αυξήσεων, μείωση επιδομάτων κλπ) είτε έμμεσα με αύξηση της φορολογίας και ιδίως της έμμεσης φορολογίας (καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, αύξηση συντελεστών ΦΠΑ, ξανά αύξηση φόρου καυσίμων).
Αν το δούμε από αυτή την οπτική γωνιά όλα τα μέτρα που οδηγούν σε μείωση του διαθέσιμου για κατανάλωση εισοδήματος (κατάργηση 14ου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων κλπ) είναι μέσα στο πρόγραμμα και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσει…
Μην ξεχνάμε ότι και με την είσοδο του ευρώ το 2001 είχαμε τη βίαιη προσαρμογή της σκληρής δραχμής (1 ευρώ= 340,75 δραχμές) στην πραγματική της ισοτιμία που μας σέρβιραν σαν κερδοσκοπία της αγοράς με την εκτίναξη των τιμών στα ύψη (λόγω στρογγυλοποίησης προς τα πάνω) με συνέπεια τη σημαντική απώλεια αγοραστικής δύναμης.
Συμπέρασμα?
Άλλη μια υποτίμηση της …δραχμής είναι και θα περάσει….