Παραμυθάκι για να μαθαίνουν τα μωρά και να θυμούνται οι …παλίμπαιδες

Ακούω για τις σκληρές – υποτίθεται – διαπραγματεύσεις που κάνουν Αλογοσκούφης και Χατζηδάκης για το πώς ο ΟΤΕ που θα ξεπουληθεί στους Γερμανούς μέχρι τελευταίας κεραίας θα παραμείνει υπό τον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου για τις μεγάλες αποφάσεις, την τιμολογιακή πολιτική και τις εργασιακές σχέσεις.
Θυμήθηκα κάποιες άλλες – επίσης σκληρές – διαπραγματεύσεις που έκανε ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Καψής για το πώς θα φύγουν οι αμερικάνικες βάσεις από την Ελλάδα, που τελικά …έμειναν και …απλώθηκαν περισσότερο και σκέφτηκα πόσο κοπιάζουν οι υπουργοί μας για να προστατέψουν το εθνικό συμφέρον.
Άξιος ο μισθός τους είπα την ώρα που άκουγα τον Αλογοσκούφη να λέει πως η κυβέρνηση είναι ανένδοτη: ο Πρόεδρος του ΟΤΕ θα είναι Έλληνας και οι Γερμανοί που θα ρίξουν ένα σκασμό λεφτά (στο Βγενόπουλο της Μαρφίν, όχι στον Αλογοσκούφη – μη τρελαθούμε κιόλας) για να αγοράσουν τον ΟΤΕ θα ορίσουν έναν Γενικό Διευθυντή που θα μιλάει ελληνικά αλλά δεν θα κάνει κουμάντο στο μαγαζί τους, αυτό θα το έχει ο κολλητός του υπουργού που θα παριστάνει τον Πρόεδρο.
Ρε για δες πόσο μ@λ@κες είναι οι Γερμανοί, σκέφτηκα… τους τούμπαρε ο Γιώργαρος ο αλογοφέσης…
Αλλά μήπως και επί πράσινης κυριαρχίας κάπως έτσι δεν είχε τουμπάρει τους χαζό-Αμερικανούς ο μπάρμπα Γιάννης ο Καψής βάζοντας τους το ασύλληπτο δίλλημα: Οι βάσεις ή φεύγουν ή θα έχουν Έλληνα διοικητή.
Και οι Αμερικανοί τι να κάνουν δέχτηκαν να τους διοικεί Έλληνας αξιωματικός – ….τους μ@λ@κες!
Και όταν την άλλη μέρα, με τα αστέρια να λάμπουν στους ώμους του, πήγε ο στρατηγός να αναλάβει τα ηνία των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ψήσει τον καφέ του καθώς ούτε ο τελευταίος μαύρος (δεν είμαι ρατσιστής ΡΕ) στρατιώτης δεν πειθαρχούσε στις διαταγές του.
Για το αν ξεσκόνισε και το γραφείο του οι πληροφορίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί αλλά μήπως και με τον ΟΤΕ το ίδιο δεν θα συμβεί;

Ηθικόν δίδαγμα: Οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται γι αυτά που επισήμως λέγονται αλλά για το πώς οι ιθαγενείς – των οποίων έχουμε ανάγκη την ψήφο – θα καταπιούν το παραμυθάκι χωρίς να δουν και φοβηθούν το …δράκο.
Γιατί παραμύθι χωρίς δράκο γίνεται, δεν γίνεται!