Υπογραφή Ελένη Κ. μια φίλη που γνώρισα τώρα τελευταία μέσα από το abttha το blog της.
Ξέρει ότι τη διαβάζω και συχνά σχολιάζω τα γραφόμενα και δεν καταλάβαινα τι νέο είχε και επείγονταν τόσο να το διαβάσω.
«έτσι δεν είναι;
ο άλλος έκανε ό,τι έκανε, κι εσύ λες 'φχαριστώ'
εμ; φτάνει;
δε φτάνει! αλλά, τι να πεις; ανοίγεις το στόμα σου και λες: ...μμμ, ννν... ναι, όχι, ευχαριστώ!
τι να πείς; ανοίγεις το στόμα σου και σφηνώνεις», διάβασα τις πρώτες γραμμές.
Πάει τα ΄παιξε η φίλη σκέφτηκα, παιδιά, οικογένεια, δουλειά, μπλογκάρισμα κάθε μέρα, πάει τη χάσαμε…
Συνέχισα να διαβάζω κι όσο προχωρούσα τόσο περισσότερο μπερδευόμουνα μ΄ αυτά που διάβαζα.
Καημένη abbtha σκεπτόμουνα ως εδώ ήταν λοιπόν…
Και να εκεί στο τέλος το είδα το νέο, αυτό που βιαζόταν να μοιραστεί με τους φίλους της, έστω κι αν δεν τους έχει συναντήσει ποτέ, εικονικούς φίλους που γνώρισε στο διαδίκτυο, που τους αγαπά και την αγαπούν.
Και τι νέο: μόλις είχε λάβει ένα e-mail που την ενημέρωνε ότι η Ακαδημία του Βελγίου της απένειμε το «βραβείο σημιτικών σπουδών» για το 2007.
Και το γραφε έτσι, απλά, σεμνά και ταπεινά, εκεί στον πάτο, του σημειώματος, το μεγάλο νέο της βράβευσης.
Μμ, ναι, συγχαριτήρια, μμ ναι, σε ευχαριστώ που με μετράς στους φίλους σου.
.jpg)
.jpg)
8 σχόλια:
και χωρίς ρουζ, κόκκινη!
(είμαι και ολυμπιακός)
ευχαριστώ φίλε...
να 'σαι καλά.
..εμείς εδώ στην Ελλάδα, είμαστε μόνο για το βραβείο της ανοιχτής παλάμης..
Καλο ξημέρωμα Λύκε.
επιτέλους, έγινε πράξη το "σεμνά και ταπεινά" στην Ελλάδα.
Να της δώσεις πολλά συγχαρητήρια, λύκε μου.
(Υ.Γ.: αν και είναι Ολυμπιακός...)
Όμορφο συναίσθημα να ξέρεις ότι την χαρά και την περηφάνεια σου, την μοιράζονται μαζί σου νέοι φίλοι (ακόμα κι αν δεν τους έχεις ποτέ δει από κοντά).
Μπράβο στην abttha και μπράβο και σε σένα Λύκε, που postάρισες την διάκρισή της.
ομολογουμένως, άποψη, έχω συγκινηθεί. χωρίς σχόλιο. έχω δίκιο όταν λέω λοιπόν 'ευχαριστώ', τι να πεις μ'αυτή τη λέξη. τη χαράζεις μέσα σου και το βουλώνεις...
δεν το ξεχνάω. σαν να μου έκανες χώρο λύκο.
μου έκανες χώρο.΄
ε, να, κι εγώ, θα ...σου ξεφουρνίσω κάτι άλλο.
ήρθα στην ελλάδα το 90, είχα 2 παιδιά, άντρα στρατιώτη καθότι είμασταν μέχρι τότε μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού.
δούλευα ωρομίσθια σε ιδιωτικό σχολείο και ιδιαίτερα, έπεφτα με τα παιδιά για ύπνο κατά τις 10 ας πούμε, ξύπναγα κατά τις 2 τη νύχτα, και μέχρι περίπου 5-6 δούλευα ανενόχλητη για ένα διεθνή διαγωνισμό. κοιμόμουνα μέχρι τις 7.30, και μετά σχολείο, και πάλι από την αρχή... καταλαβαίνετε αν είμουνα πιεσμένη. το πρώτο μου βραβείο ήταν 10/5/1993, το βλέπω δίπλα μου στον τοίχο. αρνήθηκα ωστόσο να πάω στην τελετή, γιατί σκεφτόμουνα 'τους έπρηξα όλους για το γούστο μου, τώρα θα τους αφήσω για να πάω να μου σφίξουν το χέρι;', και δεν πήγα. δίσταζα μέχρι τελευταία στιγμή, μα στο τέλος δεν πήγα. μια φίλη μου παρέλαβε το βραβείο και μου το έστειλε. ένα όμως μικρό αγκαθάκι είχε μείνει... ότι δεν μου είπαν 'πήγαινε, να το χαρείς, δεν πειράζει'.
τώρα ο λύκος, που δεν τον ξέρω και δε με ξέρει, είναι σαν να μου έκανε χώρο να υπάρξω και να χαρώ, εδώ, μαζί του.
@ abttha: Κανένα ευχαριστώ δεν χρωστάς σε κανέναν κι αν θέλεις σε κάποιον να πεις ευχαριστώ πες το στο εαυτό σου.
Γιατί ότι πετυχαίνουμε στη ζωή δεν μας χαρίζεται από κανένα απλά κάποιες στιγμές κάποιοι διαπιστώνουν ότι δεν τους παίρνει άλλο κι αναγνωρίζουν αυτό που λάμπει δίπλα τους.
Ότι πέτυχες το πέτυχες με τη δική σκληρή δουλειά και σου ανήκει, είναι ολόκληρο δικό σου κι άσε εμας τους υπόλοιπους να χαιρόμαστε για τη δική σου χαρά.
Abttha κορίτσι μου, μόνο η ψυχούλα σου το ξέρει! Επίσης εσύ και μόνο εσύ σταματάς τον εαυτό σου, από τις απολαύσεις. Είτε πρόκειται για βραβείο, είτε για έναν καφέ που θα πιεις μόνη σου!. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά συνήθως, σε περιπτώσεις σαν τη δική σου, -περιπτώσεις σκληρής προσπάθειας-, έχουμε κάτι "ενοχικά" ατέλειωτα, καλυμμένα πίσω από διάφορα άλλοθι.
Η ψυχούλα σου το ξέρει. Εσύ και μόνο εσύ.
Μπράβο σου. Όχι για το βραβείο. Μπράβο σου, για τα πριν. Για κείνα τα ξενύχτια...
Και ...Λύκε! Ωραίος τύπος η αμπθα. Ωραίος τύπος και εσύ!
Δημοσίευση σχολίου