Επώνυμα ή ψευδώνυμα;

Όσο υπάρχει σε ισχύ ο τυποκτόνος νόμος για τις αγωγές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανήκουν σε επιχειρηματίες με αλλότρια συμφέροντα οποιεσδήποτε ρυθμίσεις για τα ψευδώνυμα bloggs ισοδυναμεί με φίμωση των ελεύθερων φωνών και στο το διαδίκτυο.
Δεν μου προξενεί καμιά εντύπωση όλος αυτός ο συρφετός των τηλε-δημοσιογράφων, κυρίως, με τα χοντρά πορτοφόλια, που σκίζουν τα ιμάτιά τους για τους ανώνυμους ή ψευδώνυμους bloggers και απαιτούν εδώ και τώρα να αποκτήσουν όλοι όνομα.
Τους καταλαβαίνω.
Μέσα στην καταπίεσή τους και τη μιζέρια της καθημερινότητάς τους, μην ξεφύγουν από τις εντολές των αφεντικών, μην τους ξεφύγει κανένα όνομα εγκληματία, βιαστή παιδόφιλου, κατά συρροήν δολοφόνου κλπ και μπλέξουν με τις ανεξάρτητες αρχές, μη τυχόν και το ρεπορτάζ τους αγγίξει άλλα συμφέροντα του εργοδότη τους, ή του πολιτικού τους φίλου, δεν μπορούν να ανεχτούν να υπάρχουν ελεύθερες φωνές.
Γιατί όσο περισσότερες ελεύθερες φωνές τους περιβάλλουν τόσο οι ίδιοι φαίνονται μικροί κι ανόητοι, αναδεικνύεται η ανεπάρκειά τους, δυσκολεύεται ο ρόλος τους για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης για τον οποίο πληρώνονται αδρά, πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Εν ολίγοις οι άνθρωποι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι αν τα ελεύθερα bloggs αποκαλύπτουν καθημερινά την επίσημη παραπληροφόρηση των ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων μαζικής αποβλάκωσης όπως έχουν μετατρέψει την ενημέρωση οι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Κατανοώ και τους πολιτικούς που στοιχίζονται στην ίδια κατεύθυνση καθώς βλέπουν τα bloggs ως εν δυνάμει εχθρό με τον οποίο δεν μπορούν να συνάψουν συνθήκη εκεχειρίας.
Με τους 5-10 ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων είναι εύκολο να τα βρουν και να εξασφαλίσουν ασυλία καθώς οι μιντιάρχες έχουν και άλλα σημαντικότερα συμφέροντα που οι πολιτικοί είναι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν.
Κατανοώ και τη θέση της ΕΣΗΕΑ, ότι τα bloggs των δημοσιογράφων πρέπει να έχουν ταυτότητα και να σέβονται τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Όταν όμως ένας δημοσιογράφος δεν μπορεί από το φόβο της απόλυσης να εκφραστεί μέσα από το μέσο που εργάζεται και πληρώνεται και καταφεύγει στο διαδίκτυο για να διατυπώσει ψευδώνυμα μεν ελεύθερα δε τις απόψεις του και να μην σκάσει, το πρόβλημα δεν είναι του ψευδώνυμου δημοσιογράφου αλλά της ίδιας της ΕΣΗΕΑ που δεν μπορεί ούτε τα μέλη της να προστατέψει από τις αυθαίρετες και καταχρηστικές απολύσεις.
Και όσο τα bloggs πληθαίνουν και αγκαλιάζονται από το κοινό που περιμένει από εκεί αυθεντική ενημέρωση χωρίς σκοπιμότητες και φτιασίδια τόσο θα αυξάνουν οι πιέσεις για φίμωση των ελεύθερων φωνών του διαδικτύου.
Η περίπτωση με το press-gr είναι ενδεικτική για το πώς βλέπουν οι κάθε λογής εξουσίες ότι ξεφεύγει από το μέτρο που οι ίδιες έχουν θεσπίσει.
Δεν έχει σημασία και ούτε με ενδιαφέρει ποιοι είναι πίσω από το συγκεκριμένο blog που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά το άφησαν να γίνει χαβούζα του κάθε κομπλεξικού σχολιαστή.
Έτσι η προβοκάτσια με τη στημένη υπόθεση του εκβιασμού που στήθηκε από κυβερνητικούς αξιωματούχους και συνεργαζόμενο δημοσιογράφο βρήκε το πρώτο σε επισκεψιμότητα blog χωρίς συμμάχους.
Τα υπόλοιπα που διαβάζω δεξιά κι αριστερά για μανιφέστα των bloggers και άλλα τέτοια γραφικά είναι περί διαγραμμάτου.
Καμιά εξουσία δεν θα σε ενοχλήσει ποτέ αν μέσα από τα πόστ που αναρτάς τη λιβανίζεις είτε τα υπογράφεις με το όνομά σου είτε με ψευδόνυμο.
Άλλωστε και στη εποχή της χούντας αυτό μας έλεγαν, όποιος δεν μας ενοχλεί δεν τον ενοχλούμε.
Εκεί θέλουμε να γυρίσουμε.
Αν ναι, ας το κλείσουμε από τώρα να έχουμε και την υπόληψή μας.