22.645 σκιές στο σκοτάδι του χρόνου

Οι δείχτες του ρολογιού βιάζονται.
Σε λίγο θα δείξουν την ώρα μηδέν,
την ώρα της εξόδου
Εξόδου για πού; αναρωτιέσαι.
Για το πουθενά,
«χούς ει και εις χούν απελεύσει».
Χρόνια πολλά να τα εκατοστίσεις.
Ξαφνιάζεσαι,
άνθρωποι δικοί σου,
αγαπημένοι γελούν γύρω σου.
Σαν τον Αυγουστιάτικο ήλιο
πάνω στη θάλασσα
αστράφτουν τα μάτια του Οδυσσέα,
του Βενιαμίν της συντροφιάς
των …συνωμοτών
που ετοίμασαν την έκπληξη.
Χαίρεσαι μαζί τους.
Κι ύστερα,
κοιτάς κλεφτά την κλεψύδρα
έχει σχεδόν αδειάσει.
Το πρωί κοιτάς τον ήλιο,
κι αναπολείς
τις μέρες που φύγανε,
τις μέρες που δεν θα γυρίσουν,
σκιές στο σκοτάδι του χρόνου.
Τις μετράς.
Είναι πολλές;
Ναι, 22.645 δεν είναι και λίγες.
22.645 μέρες μας κάνουν
επτακόσιους σαράντα τέσσερεις μήνες.
Εξήντα δύο χρόνια σωστά.
Κι είναι δικά σου.
Μην ψάχνεις λοιπόν το αύριο,
πόσες ανατολές θα δεις ακόμα.
Δεν έχει νόημα,
Δεν είχε ποτέ.