Κοντά στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δοκιμάζονται δεινά σε ολόκληρο τον εργασιακό τους βίο, από την ανεργία και τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας, για να εξασφαλίσουν κοντά στο τέλος του βιολογικού τους κύκλου την «παχυλότατη» σύνταξη των …500 ευρώ η κυβέρνηση προσθέτει τώρα και τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ και των τραπεζών που παλιότερα τους έλεγαν προνομιούχους και ρετιρέ.
Με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, με την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, οι εργαζόμενοι αυτοί έχασαν την προνομιακή σχέση που είχαν με τα κέντρα εξουσίας και τους διασφάλιζε καλύτερες συνθήκες απασχόλησης και υψηλότερες συντάξεις και βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον καιάδα των απόκληρων και στην ασφάλιση του ΙΚΑ.
Εκτός ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, ενιαίων κανόνων συνταξιοδότησης και παροχών μένουν οι εργαζόμενοι του Δημοσίου, αναγκαία εργαλεία άσκησης της κρατικής εξουσίας, οι οποίοι εκτός από τις καλύτερες συνθήκες απασχόλησης που τους εξασφαλίζει η μονιμότητα, τους περιμένει και μια αξιοπρεπέστερη σύνταξη στο τέλος του εργασιακού τους βίου.
Εκτός ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και οι στρατιωτικοί και λοιποί εργαζόμενοι στα Σώματα Ασφαλείας, απαραίτητα στο κράτος κι αυτοί εργαλεία.
Εκτός ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και οι Δικαστικοί, αυτοί κι αν είναι απαραίτητα εργαλεία στην άσκηση της κρατικής εξουσίας.
Προφανώς το δικό τους ασφαλιστικό δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα, δεν δημιουργεί ελλείμματα, αλλά κι αν υπάρξουν ελλείμματα καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, από τη φορολογία όλων των πολιτών, έναν προϋπολογισμό όμως που δείχνει απρόθυμος να στηρίξει τα ασφαλιστικά ταμεία των μη δυνάμενων.
Εκτός ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, όμως, μένουν και οι έμποροι της Υγείας και του Φαρμάκου που με τις αλόγιστες χρεώσεις και το αλισιβερίσι τους με τους κουμπάρους της εξουσίας αυξάνουν τις δαπάνες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και νοσηλείας των ασφαλισμένων με γεωμετρική πρόοδο από χρόνο σε χρόνο επιτείνοντας το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων.
Όταν όμως μια κυβέρνηση «βλέπει» μόνο ένα τμήμα του ασφαλιστικού προβλήματος κι επιδιώκει να επιλύσει μόνο αυτό, αποκόπτοντάς το από το συνολικό πρόβλημα, αυτό δεν συνιστά κυβερνητικό ενδιαφέρον για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος όπως και τα μέτρα που θα εγκριθούν απόψε από την Κυβερνητική Επιτροπή δεν συνιστούν μεταρρύθμιση.
Η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, η αύξηση των ορίων ηλικίας, μέσω του περιορισμού των πρόωρων συντάξεων και η μείωση των συντάξεων μέσω της μείωσης των επικουρικών αποσκοπούν απλά και μόνο στο ξαναμοίρασμα της φτώχειας και των ελλειμμάτων σε περισσότερους μη προνομιούχους κι αυτό δείχνει την υποκρισία της λεγόμενης ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Ας μην μας διαφεύγει επίσης ότι η συγκέντρωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων μέσω της ενοποίησης των φορέων θα ανοίξει την όρεξη για νέο φαγοπότι με ανομολόγητα δομημένα και μη ομόλογα από αυτά που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η παραγωγή υπέρογκων προμηθειών για να θησαυρίζουν οι εμπνευστές των εκδόσεων και οι μεσάζοντες στη διακίνησή τους.
.jpg)
.jpg)
3 σχόλια:
H τελευταία πρόταση Λύκε, είναι όλη η ουσία. Βλέπω από τώρα τις χούφτες και τις βαθιές τσέπες...
Κάποτε περίμενα σε μια τράπεζα να πληρώσω για το ταμείο μου. Μου λέει ένας συνάδελφος που επίσης περίμενε για τον ίδιο λόγο ότι ήταν συνειδητά σε μεγαλύτερη κατηγορία γιατί αν του τύχαινε κάτι δεν είχε άλλη περιουσία εκτός από τη σύνταξη για να μεγαλώσουν τα παιδιά του. Σκέφτηκα ότι είχε δίκιο και είχα την άποψη αυτή για πολλά χρόνια. την άλλαξα πρόσφατα για 2 λόγους.
1) Βρήκα ότι σαν ιδιώτης μπορώ να πετύχω καλύτερες αποδόσεις από αυτές που μου δίνει το ταμείο. Οπότε αν έχω τα χρήματα και αποφασίσω ότι χρειάζομαι μια μεγαλύτερη ασφάλεια μπορώ να κάνω μια ιδιωτική για το επιπλέον κι όχι να τα δώσω στο ταμείο.
2) Το σκάνδαλο των ομολόγων απέδειξε ότι τα χρήματα δεν τα διαχειρίζονται με ορθό τρόπο.
Οχι στη δημαγωγια.Δεν υπαρχουν συνταξεις χωρις αναπτυξη !
κουβεντα : πολιτικα ζητηματα
Οι εργαζόμενοι είναι δίκαια ανήσυχοι με τα ασφαλιστικά μέτρα που ετοιμάζονται. Πραγματικά η κυβέρνηση ετοιμάζει την περικοπή των συντάξεών τους. Γι αυτό θέλουν να αντισταθούν και θέλουν να απεργήσουν. Ιδιαίτερα το θέλουν αυτό οι ελεύθεροι επαγγελματίες από τα υγιή ταμεία που τα βλέπουν να απειλούνται με καταλήστευση.
Το κακό
είναι ότι επικεφαλής στις απεργιες ειναι αυτοι που χρησιμοποιουν εδώ και χρόνια και θα χρησιμοποιήσουν για μια ακόμα φορά τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων για να ανοίξουν το δρόμο τους προς την πολιτική εξουσία ρίχνοντας υπουργούς και αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στην αστική τάξη.
Για τους εργαζόμενους και τις συντάξεις τους αυτό όχι μόνο δεν θα κάνει τίποτα καλό αλλά θα τους βυθίσει παραπέρα στη φτώχεια, επειδή το ίδιο αυτό μπλοκ ευθύνεται περισσότερο από όλους γι αυτήν.
Το εξοργιστικό
ειναι να βλέπει κανείς την σημερινή συνδικαλιστική ηγεσία να σκίζει τα ρούχα της για την περικοπή των συντάξεων όταν είναι αυτή η ίδια που βρίσκεται πίσω από την βαθύτερη αιτία αυτής της περικοπής, που είναι η καταστροφή της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής παραγωγής και της παραγωγής επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας.
Όσο παραμένει αυτό το επίπεδο παραγωγικής συγκρότησης της χώρας, όσο εμποδίζονται όλες οι καινούργιες επενδύσεις και ο εκσυγχρονισμός των παλιών με τα ψευτοοικολογικά και «αντικαπιταλιστικά» κινήματα του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ και με τις διοικητικές πράξεις των σαμποταριστών μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στη ΝΔ (βασικά στους δήμους και στην κεντρική διοίκηση), δεν θα υπάρχει ψηλή νέα παραγόμενη αξία. Και αν δεν υπάρχει τέτοια αξία, δεν θα υπάρχει ούτε ψηλή αμοιβή της εργατικής δύναμης, ούτε σημαντική υπεραξία για να φορολογηθεί ή να επανεπενδυθεί.
Το σαμποτάζ
αυτο ειναι που κάνει οικονομικά αναπόφευκτη την μαύρη εργασία, δηλαδή την εισαγωγή σε όλους τους κλάδους φτηνής εργατικής δύναμης διαρκώς καινούργιας από το εξωτερικό ή το εσωτερικό για να σπάει την όποια καταχτημένη τιμή της εργατικής δύναμης των ντόπιων και των εγκατεστημένων μεταναστών.
Η μεγάλη σύγχρονη παραγωγή που καταστράφηκε μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από την μικρή, μη σύγχρονη παραγωγή της πόλης και του χωριού ή τη σπάταλη μεγάλη παραγωγή των ολιγαρχών εργολάβων τύπου Μπόμπολα, δηλαδή από την παραγωγή με μεροκάματο τρίτου κόσμου, δηλαδή με εισαγωγή διαρκώς καινούργιας φτηνής εργατικής δύναμης, οπότε με ρήγμα μέσα στην εργατική τάξη, δηλαδή με ρατσισμό και με φασισμό.
Αυτή είναι η πολιτική οικονομία των σαμποταριστών, δηλαδή των ηγεσιών των 5 κομμάτων που έχουν επικεφαλής τους εκείνες της ψευτοαριστεράς.
Οι σαμποταριστές για να καλυφθούν αποδίδουν την αποβιομηχάνιση στην μετεγκατάσταση του βιομηχανικού κεφάλαιου σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα.
Αυτό όμως συμβαίνει μόνο για τα κεφάλαια ψηλής έντασης εργασίας και δεν εξηγεί γιατί μόνο η Ελλάδα από όλες τις ευρωπαίκές χώρες που όλες κινήθηκαν προς τα φτηνά μεροκάματα είναι η μόνη που καταβυθίστηκε στην βιομηχανία, στην έρευνα, στην ανεπτυγμένη γεωργική παραγωγή;
Σε ποια άλλη χώρα έχει δεσμευτεί με οικολογικά, αρχαιολογικά, προσχήματα όλη η γη για μεγάλη βιομηχανία και τουρισμό πλατιάς κλίμακας με εξαίρεση τις παροχές προς ανατολικούς ολιγάρχες;
Κανεις δεν μπορει να δημαγωγει πια κόντρα στους αριθμούς και στους νόμους της υλικής παραγωγής.
Δεν υπάρχουν απύθμενα σεντούκια με χρήμα στα κρατικά ταμεία και στα χρηματοκιβώτια των μεγαλοαστών. Έχει αποδειχθει με αριθμούς ότι όσο και να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο στη Ελλάδα, ακόμα και αν του αφαιρεθούν όλα τα κέρδη δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αισθητά η κατάσταση της εργατικής τάξης γιατί είναι μικρός ο όγκος της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής σε σχέση με την θάλασσα της μικρής παραγωγής. (Τα καθαρά κέρδη των 25000 μεγάλων επιχειρήσεων ήταν 4 δις το 2005, σε ένα σύνολο μισθωτών και συνταξιούχων 6 εκατομμυρίων).
Πρεπει να πουμε καθαρά στους εργάτες και στους εργαζόμενους στην πόλη και στο χωριό, στους ντόπιους και στους μετανάστες, ότι μοιραία θα πέφτουν και οι μισθοί και οι συντάξεις τους όσο δεν θα σταματήσει το σαμποτάζ στην παραγωγή.
Το αίτημα
«ούτε μια δραχμή μείωση στις συντάξεις», έχει νόημα μόνο όταν ταυτόχρονα προβάλλεται το πολιτικό αίτημα προς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση: « όχι στο σαμποτάζ της παραγωγής, της έρευνας και της εκπαίδευσης από τις κρατικογραφειοκρατικές συντεχνίες και τα ψευτο-οικολογικά κινήματα».
Όλες οι υπόλοιπες, οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις ειδικά στην σημερινή Ελλάδα πρέπει να έχουν σαν άξονα αυτήν την κορυφαία πολιτική και οικονομική διεκδίκηση.
Δεν μπορούν δηλαδή να ματαιώσουν την κατρακύλα της εργατικής κατάστασης αλλά μπορούν να την καθυστερήσουν και να ανακουφίσουν προσωρινά το προλεταριάτο.
Μπορεί να υπάρξει μια σχετική ανακούφιση των μισθωτών και των συνταξιούχων μόνο αν σε ορισμένους τομείς και σε ορισμένες ξεχωριστές επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή και συλληφθούν τα αδήλωτα κέρδη κάθε επιχείρησης και κάθε γαιοκτήμονα.
Επίσης μέσα από αυτές τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις ιδιαίτερα τις μισθολογικές απέναντι στον κάθε ξεχωριστό εργοδότη και στον κάθε κλάδο μπορούμε να συγκροτηθούμε σε νέα ταξική συνδικαλιστική βάση και μετά σε πολιτική.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε μια οικονομική αρχή που οι δημαγωγοί θέλουν συνειδητά να κρύβουν από τους εργάτες. Ότι οι συντάξεις είναι ένα κομμάτι του συνολικού μισθού που το παραχωρεί η εργοδοσία στην αποσυρμένη εργατική δύναμη, αλλά αυτό παράγεται από την ζωντανή.
Μισθός και σύνταξη πάνε μαζί. Χαμηλός μισθός σημαίνει χαμηλή σύνταξη και χαμηλό επίδομα εργασίας. Ψηλός μισθός σημαίνει ψηλή σύνταξη και ψηλό επίδομα ανεργίας. Αυτά πάνε μαζί.
Πάλη για συντάξεις χωρίς την πάλη για το μεροκάματο είναι μια ουτοπία.
Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε:
- Εναντια στο σαμποταζ της παραγωγης, της ερευνας και της εκπαιδευσης!
- Εναντια στην εισφοροδιαφυγή κυνηγώντας και τους εργοδότες (ανεξάρτητα από το μέγεθος της επιχείρησης) και τις σάπιες επιθεωρήσεις εργασίας.
- Πρεπει τελος να παλέψουμε για αυξήσεις σε όλους τους κλάδους, σύγχρονους και μη, παίρνοντας υπ όψιν και την κατάσταση της κάθε επιχείρησης.
Αυτή είναι η πραγματική βάση της διεξόδου από τον κύκλο της πείνας και της χρεωκοπίας.
Τα άλλα είναι καταστροφικές αυταπάτες !
Δημοσίευση σχολίου