Από τη Λάρισα και κάτω και πάλι καλά να λέμε

Πόσο πιθανόν είναι η Ελλάδα να συρρικνωθεί στα σύνορα των αρχών του 20ου αιώνα δηλαδή από τη Λάρισα και κάτω;
Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε ή ακόμα και να βρίσουμε ας προσέξουμε τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από τον ελληνικό χώρο και εσχάτως έγιναν τόσο πυκνά σαν να πρόκειται να ξεσπάσει καταιγίδα.
Το σύστημα πολιτικής προστασίας (κυβέρνηση και κόμματα) δεν φαίνονται επαρκώς προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση της επερχόμενης καταιγίδας που προμηνούν μια σειρά ακραία διπλωματικά φαινόμενα τα οποία αντιμετωπίζουν με χαρακτηριστική αδράνεια έτσι που δεν αποκλείεται μια συνηθισμένη καταιγίδα να εξελιχθεί σε τραγωδία.
Εν ολίγοις η μισή Ελλάδα, από Λάρισα και πάνω, αποτελεί μήλο της έριδος και διεκδικούμενη περιοχή από τρίτες χώρες με ισχυρούς υπερατλαντικούς προστάτες, ελληνιστί νταβατζήδες,

* Με το σχέδιο για τη λύση του Κυπριακού το 2004, ο αμερικανοκίνητος Α(υ)νάν, Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ τότε, τα έδινε όλα στους Τούρκους με το ομώνυμο σχέδιο που απερρίφθη με το εντυπωσιακό 76% από τον Κυπριακό λαό, αλλά δυστυχώς επανέρχεται στο προσκήνιο μετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη μεγαλόνησο.
* Ο Νίμιτς, ένας άλλος αμερικανοκίνητος, ειδικός διαπραγματευτής του ΟΗΕ, κάνει με την υψηλή καθοδήγηση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου, τη βρόμικη δουλειά για να αναγνωριστεί η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και με το όνομα αυτό να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και με την ελληνική συναίνεση.
* Η έκθεση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ αρχικά και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου πρόσφατα, αναγνωρίζουν την ύπαρξη Τουρκικής μειονότητας στη Θράκη γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις διεθνείς συνθήκες.
* Η «ανεξαρτητοποίηση» του Κόσσοβου από τη Σερβία κατά παράβαση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που έγινε με τις ευλογίες των Αμερικανών και των υποτελών της στην ΕΕ και δημιουργεί προηγούμενο για αποσχιστικές κινήσεις και σε άλλες ευαίσθητες περιοχές, έφερε περιέργως στην επικαιρότητα τις διεκδικήσεις των Αλβανών Τσάμηδων στην Ήπειρο.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση πως οι Αμερικανοί δεν είναι, με ψυχρούς γεωπολιτικούς όρους, «φίλοι μας» σε αυτήν την υπόθεση. γράφει σήμερα στην Καθημερινή ο Αλέξης Παπαχελάς, με αφορμή τις πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα για το θέμα των Σκοπίων και καταλήγει: «Είναι δε πολύ πιθανό το πρωί της επόμενης Τετάρτης ο πρωθυπουργός στο Βουκουρέστι να τους έχει απέναντι και ως σκληρούς, πολύ σκληρούς, αντιπάλους. Και τότε θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε, με ψυχραιμία, την άλλη όψη της μεταλλαγμένης ελληνοαμερικανικής σχέσης.
Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, με τα δικά της συμφέροντα, που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον αμερικανικό θυμό. Και εκείνοι δεν μας έχουν ανάγκη και εμείς όμως δεν έχουμε λόγο να τρέμουμε όταν θα θυμώσουν μαζί μας σε λίγες μέρες.»
Είναι μια από τις σπάνιες φορές που συμφωνώ με τις απόψεις που διατυπώνει ο κύριος Παπαχελάς και μάλιστα σε θέμα που άπτεται των αμερικανικών συμφερόντων.
Είναι, μάλιστα, εξίσου πολύ πιθανό, προσθέτω στους συλλογισμούς του κυρίου Παπαχελά, το πρωί της επόμενης Τετάρτης ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Βουκουρέστι να μην έχει απέναντί του μόνο του Αμερικανούς με επικεφαλής τον ίδιο το πρόεδρο Μπους αλλά να βρεθεί αντιμέτωπος και με, άγνωστες στον ίδιο, δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από την ελληνική διπλωματία που με ελαφρότητα έχει εκχωρήσει στην Ντόρα, την κόρη του ακατονόμαστου που από το 1992 πρέσβευε τη λύση της διπλής ονομασίας .
Και στην περίπτωση αυτή πόσα περιθώρια θα έχει ο Καραμανλής να αποφύγει την ταπεινωτική άτακτη υποχώρηση και να επιμείνει στο veto;
Ψυχραιμία λοιπόν η Μεγάλη εβδομάδα της εξωτερικής μας πολιτικής μόλις αρχίζει μόνο που μετά τη Σταύρωση δεν αναμένεται Ανάσταση.