Χειμωνιάτικη λιακάδα

Γαλέος με σκορδαλιά, χταπόδι ψητό, τσίπουρο χύμα από την Αγχίαλο, απέραντο γαλάζιο μπροστά σου, ο αέρας στα 6 τουλάχιστον μποφόρ γεμάτα, χωρίς νάιλον κουρτίνες που σου χαλάνε όλη τη μαγεία, και ένας χειμερινός κολυμβητής να παίζει με τα κύματα.
Δευτέρα μεσημέρι, παραμονή της εθνικής επετείου, αργία, λιακάδα, τι καλύτερο να επιθυμήσεις και να μαι.
Στου Βολιώτη στη παραλία της Λούτσας, μαγαζί λαϊκό κι όχι σαν κάτι Ξυπόλητα αριστοκρατικά που προτιμάνε οι δήθεν και οι περίπου.
Με το τσίπουρο στο ένα και ένα τσιγάρο στο άλλο χέρι αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο, αναπολώ το χτες που έφυγε, σκέπτομαι το αύριο που είναι αβέβαιο και μελαγχολώ με το σήμερα κι όσα απίστευτα συμβαίνουν.
Γουλιά, γουλιά, το τσίπουρο, ψηφίδα την ψηφίδα αναπηδούν οι σκέψεις από τον άγνωστο βυθό της μνήμης για να συμπληρώσουν το παζλ.
Περνάει η ώρα, η φρεασκαδούρα σου ψιχαλίζει το πρόσωπο με θαλασσινό νερό, θολώνουν οι σκέψεις από το τσίπουρο τ΄ αψύ, μοιάζουν βαρκούλες σ΄ ανταριασμένο πέλαγος τα χρόνια που διαβήκανε.
Σταλιά σταλιά η νιότη άδειασε το κορμί που στέκει τώρα εκεί ασάλευτο σαν πολυκαιρισμένο κρασί από ατρύγητο αμπέλι στα αζήτητα της κάβας.
Αναμετράς το μπόι σου κι όλο λειψό σου βγαίνει, τρομάζεις στον ανήφορο, χτυπά η καρδιά σαν του πουλιού του τρομαγμένου, στις σκάλες που ανεβαίνεις.
Στο βάθος ένα φορτηγό τραβά κατά το Λαύριο, βαρύ αργόσυρτο λες κι έχει σταματήσει μεσοπέλαγα, λες και περιμένει το ταχύπλοο που έρχεται πίσω του να το προσπεράσει.
Τόπο στα νιάτα, σκέπτεσαι , κάνουν και τα καράβια και νάτο νεότευκτο, ταχύπλοο το άλλο δεν το τρομάζει ο καιρός, πετάει πάνω στα κύματα και προσπερνάει αγέρωχο το γέρικο εμπορικό που πλέει σπρώχνοντας τα κύματα λες κι είναι σταματημένο μεσοπέλαγα.
Πέρασε η ώρα, πληρώνεις το λογαριασμό και μαζί με την απόδειξη δε ξεχνάς να πάρεις μαζί σου σαν πειστήριο μια φωτογραφία με τα χταπόδια απλωμένα στη χειμωνιάτικη λιακάδα.