Στο φουλ οι μηχανές για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.

Παπανδρέου σε πρώτη φάση και Καραμανλής στη συνέχεια βρίσκονται στο στόχαστρο ετερόκλητων ντόπιων και ξένων συμφερόντων που επιδιώκουν να ανακατέψουν την τράπουλα και να «ρίξουν» τίτλους τέλους στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης.
Είχαμε επισημάνει στην αρχή της προεκλογικής περιόδου ότι διάφορα συμφέροντα, πρωτοστατούντων των εκδοτικών επιδίωκαν ένα εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς αυτοδυναμία που θα αποδέσμευε δυνάμεις για τη συγκρότηση νέων πολιτικών σχημάτων βάζοντας τέλος στα 2 μεγάλα κόμματα που από το 1974 εναλλάσσονται στην εξουσία.
Το ότι δεν τους βγήκε δεν σημαίνει ότι εγκαταλείψανε τα σχέδια τους, απλά άλλαξαν το σενάριο.
Η επίλυση του Σκοπιανού την προσεχή άνοιξη και των ανακατατάξεων στα Βαλκάνια, η ανατροπή του Τάσσου Παπαδόπουλου το προσεχή Φεβρουάριο που θα δρομολογήσει την επίλυση του Κυπριακού σύμφωνα με τις επιταγές των ΗΠΑ, του ασφαλιστικού, της οικοπεδοποίησης των δασών και της εκχώρησης τους σε ιδιωτικά συμφέροντα προσκρούει στην ύπαρξη ισχυρών πολιτικών σχηματισμών η διάσπαση των οποίων φαίνεται πως είναι σήμερα το ζητούμενο.
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν το κλείσιμο της κάλπης είναι χαρακτηριστικές.
Όλα δείχνουν ότι το πολιτικό σκηνικό σε λίγους μήνες ελάχιστα θα θυμίζει το πολιτικό τοπίο που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση κι αυτό όχι γιατί η άνοδος των κομμάτων της Αριστεράς επέφερε κάποιο ισχυρό πλήγμα στο δικομματισμό που διατήρησε το 80% του εκλογικού σώματος.
Όταν λοιπόν ο νικητής υποδέχεται τη νίκη του με παγωμένα χαμόγελα και ο ηττημένος, αν και αμφισβητούμενος, επιμένει γαντζωμένος στο θώκο του να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να αποχωρεί τότε τα πράγματα ίσως δεν είναι όπως φαίνονται.
Ο πρωθυπουργός αν και από πολύ ενωρίς είχε διαφανεί η νίκη της Ν.Δ και η συντριβή του ΠΑΣΟΚ βγήκε να κάνει την πρώτη του δήλωση μετά τα μεσάνυκτα ενώ την ίδια ώρα επέλεξε και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να κάνει τη δική του δήλωση.
Η όψη, το ύφος και το περιεχόμενο της πρωθυπουργικής δήλωσης πρόδιδαν την αγωνία του κ. Καραμανλή που από πανίσχυρος πρωθυπουργός ως τις 15 Αυγούστου βρίσκεται σήμερα με μια οριακή αυτοδυναμία όμηρος των εσωκομματικών ισορροπιών και της κυρίας Μπακογιάννη που αποτελεί βασικό πόλο της νέας τάξης πραγμάτων που σχεδιάστηκε πολλά χρόνια πριν, τουλάχιστον μετά το 2004..
Στην αντίπερα όχθη, στο ηττημένο ΠΑΣΟΚ, ο έτερος εκλεκτός της νέας τάξης πραγμάτων Βαγγέλης Βενιζέλος σαν έτοιμος από καιρό άνοιξε το καπάκι των εξελίξεων αμφισβητώντας ευθέως το Γιώργο Παπανδρέου και θέτοντας υποψηφιότητα για τη θέση του αρχηγού.

Ένα πρωτίστως πολιτικό θέμα όπως η αποδοκιμασία της πρότασης του ΠΑΣΟΚ από το εκλογικό σώμα υποβαθμίζεται σε απλό διαχειριστικό πρόβλημα για το ποιος είναι ικανότερος για τη θέση του αρχηγού και για την επίλυση του οποίου σπεύδει να συνταχθεί με τον επίδοξο νέο αρχηγό και ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης που είναι ο αρχιτέκτονας της εκφυλιστικής πορείας του κινήματος και πραγματικός πατέρας της χθεσινής ήττας.
Αντί για ένα ανοικτό πολιτικό συνέδριο «επανίδρυσης» που μέσα από σύγκρουση θέσεων και γραμμών θα προκύψει η νέα φυσιογνωμία του κινήματος και θα αναδειχτεί η ηγεσία από τις δυνάμεις που την εκφράζουν επιλέγεται η ρωμαϊκή αρένα όπου φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και περαστικοί καλούνται να επιλέξουν για αρχηγό τον εκλεκτό που θα υποδείξουν τα ΜΜΕ δια των δημοσκοπήσεων.
Αρχηγό που θα αντλεί τη δύναμή του όχι από τη βάση κινήματος αλλά από τα συμφέροντα που τον προβάλλουν και τον στηρίζουν όπως μέχρι προχθές το Γιώργο Παπανδρέου και λίγο πριν τον Κώστα Σημίτη.
Οι αντιδράσεις πολλών κορυφαίων στελεχών και η σιωπή άλλων στην πρωτοβουλία Βενιζέλου δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ πολύ δύσκολα θα καταφέρει να μείνει ενωμένο και με όλες του τις δυνάμεις μετά την αλλαγή ηγεσίας.
Και η αποδυνάμωση ή η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ θα κινητοποιήσει δυνάμεις για ανάλογες κινήσεις στο κυβερνών κόμμα.
Αν κάποιος προσέξει το συννεφιασμένο ύφος και το παγωμένο χαμόγελο του πρωθυπουργού στην πρώτη μετεκλογική δήλωση εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο κ. Καραμανλής φοβάται πως η νέα θητεία του θα είναι πολύ βραχύβια.