Ένα παραμύθι που μου θύμισε ο …Καρατζαφέρης

Δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινήσει και κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη.
Πάμε λοιπόν να αρχίσουμε το παραμύθι που δεν είναι παραμύθι κι ας μοιάζει με παραμύθι.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόταν αλλά αυτή η συνάντηση δεν ήταν σαν τις άλλες.
Ο ένας, γόνος κορυφαίου στον κλάδο του επιχειρηματία, επιχειρηματίας κι ο ίδιος με δεκάδες δραστηριότητες και εκατοντάδες εργαζόμενους στη δούλεψή του κι από λεφτά άλλο τίποτα με το τσουβάλι που λένε.
Ο άλλος επαρχιωτόπουλο που ήρθε στην πρωτεύουσα να βρει την τύχη του και τα πρώτα χρόνια έκανε το σκ(μπιπ)τό του παξιμάδι για να αλλάξει κουστούμι, προόδευσε με τα χρόνια και τώρα είναι μεσαίο στέλεχος σε μια από τις επιχειρήσεις του …λεφτά.
Η συνάντηση, (κάθε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα είναι απλή …σύμπτωση), ήταν τυχαία από αυτές που συμβαίνουν τους καλοκαιρινούς μήνες που παίρνεις τα όρη και τα βουνά ή την άγονη γραμμή για να αποφύγεις γνωστούς, φίλους και συγγενείς και τους συναντάς όλους μαζί ή έναν έναν χωριστά αφού κι αυτοί, (οποία σύμπτωση) το ίδιο είχαν σκεφτεί για να σε …αποφύγουν.
Το αφεντικό μόλις έχει καταπλεύσει με το σκάφος του στο λιμάνι ακριτικού νησιού και ετοιμαζόταν να βγει για ψάρι σε ονομαστή ψαροταβέρνα όταν πρόσεξε το σκάφος που μόλις είχε φτάσει κι έδενε δίπλα στο δικό του.
Είναι μεγαλύτερο από το δικό μου, κάπου 4 μέτρα, ωραίο σκάφος, σκέφτηκε και έψαξε με τα μάτια να εντοπίσει τον ιδιοκτήτη του σκάφους από περιέργεια για το ποιος είναι αλλά και για να τον χαιρετίσει.
Συνηθισμένες ευγένειες μεταξύ σκαφάτων.
Χαιρετήθηκαν σαν δυο καλοί φίλοι, αφεντικό κι υπάλληλος και δώσανε ραντεβού στη ταβέρνα να φάνε μαζί το βράδυ το ψαράκι τους …μια δίκιλη συναγρίδα ψημένη στο κάρβουνο.

Ακούσαμε τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Γ. Καρατζαφέρη στη βουλή να μιλάει για μισθοφορικούς στρατούς δημοσιογράφων που έχουν στη δούλεψή τους ο Ρουσσόπουλος κι ο Καραχάλιος, για δημοσιογράφους με 2 και 3 δουλειές στο δημόσιο, (γραφεία τύπου, κρατική τηλεόραση κλπ), που για το παντεσπάνι τους φωνάζουν ωσαννά στην κυβέρνηση και ζήτησε τον κατάλογο με τα ονόματα των δημοσιογράφων που πληρώνονται από το δημόσιο.
Φωτιά πήραν και τα bloggs και κάποιοι απαιτούν εδώ και τώρα ονόματα ποιος και σε ποιο γραφείο τύπου δουλεύει.
Κι άντε κι ο Ρουσσόπουλος και δώσει τα ονόματα και μάθει το πόπολο τους «αργυρώνητους» των γραφείων τύπου, στα σοβαρά πιστεύει κανείς ότι θα είναι στη λίστα και οι σκαφάτοι ή αν είναι οι αμοιβές τους θα δικαιολογούν τα σκάφη, τα διαμερίσματα και τα εξοχικά σε βουνό, θάλασσα κι απαραιτήτως στο χωριό.
Άλλωστε με τον ένα ή άλλο τρόπο είναι γνωστοί όσοι δουλεύουν είτε σε γραφείο τύπου είτε σε κρατικό ή δημοτικό ΜΜΕ και μπορεί να συμπληρώνουν το μισθό που παίρνουν από τον ιδιωτικό τομέα για να περνάνε καλά ή πολύ καλά το παιχνίδι όμως δεν το παίζουν αυτοί γιατί είναι γνωστοί και όλοι ξέρουν γιατί γράφουν ή λένε ότι λένε.
Το παιχνίδι το παίζουν οι άλλοι που δεν φαίνονται στις λίστες, που είναι χωμένοι στα μυστικά κονδύλια και τα pay roll (έτσι γράφεται;) που εισπράττουν τα μαύρα που ούτε στην εφορία δεν τα δηλώνουν και παριστάνουν τους τιμητές των πάντων.
Εκεί είναι τα χοντρά λεφτά, στα μυστικά κονδύλια των υπουργείων και τα pay roll των τραπεζών, που επιτρέπουν σε κάποιους να γίνονται σκαφάτοι ή να πληρώνουν 5.000 ευρώ τη βραδιά στις διακοπές τους ή που κοιμούνται απλοί συντάκτες και ξημερώνονται εκδότες.
Και για αυτούς κανένας δεν μιλάει γιατί όλοι επιζητούν την εύνοιά τους.
Πως το είπες, δεν άκουσα καλά, κάνω λάθος;