Το 1989 ψόφησε, σήμερα βρώμισε.

Το ΠΑΣΟΚ όσο κι αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν όσοι, ακόμα, στοιχίζονται στις γραμμές του είναι, ως κίνημα αλλαγής, πολιτικά νεκρό ήδη από τον Ιούνιο του 1989 και έκτοτε παραμένοντας άταφο κουφάρι μολύνει το αριστερό κίνημα με την παρουσία του.
Τα πρώτα εκφυλιστικά φαινόμενα είχαν φανεί ήδη από το καλοκαίρι του 1985 όταν, τι σύμπτωση, ο Κώστας Σημίτης ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανακοίνωσε τη δεύτερη υποτίμηση της δραχμής, το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με το περίφημο άρθρο 4 και το υπόλοιπο πακέτο του «προγράμματος σταθεροποίησης και ανάπτυξης».
Ύστερα ήρθε το σκάνδαλο Κοσκωτά για να του δώσει τη χαριστική βολή και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Ζολώτα για να ρίξει την ταφόπλακα.
Μεσολάβησε ο οδοστρωτήρας των κοινωνικών κατακτήσεων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη που τρόμαξαν το λαό τόσο που 4 χρόνια αργότερα να δώσει στον Ανδρέα μια ακόμα ευκαιρία που ωστόσο ήταν αδύνατο να ανανεώσει τα νεκρωμένα κύτταρα του άλλοτε φιλόδοξου κινήματος της αλλαγής.
Ο ασθενής πρωθυπουργός και η απερήμωση των κομματικών οργανώσεων διευκόλυναν έναν εσμό αριβιστών να καταλάβουν τις θέσεις κλειδιά και να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ από κίνημα σε εκλογικό μηχανισμό.
Έτσι το κριτήριο που έκρινε την επιλογή του διαδόχου του Ανδρέα ήταν ποιος από τους 3 υποψήφιους, Τσοχατζόπουλο, Αρσένη και Σημίτη μπορεί να κερδίσει στις εκλογές.
Και ομοθυμαδόν σχεδόν στο δεύτερο γύρο ψηφίσαν για πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη που είχε υποδειχθεί από τα ΜΜΕ και ειδικότερα τις εφημερίδες της «παράταξης» ως ο καταλληλότερος, όπως έχρισαν το 2004 καταλληλότερο το Γιώργο Παπανδρέου και υποδεικνύουν σήμερα το Βαγγέλη Βενιζέλο.
Παρακολουθούμε λοιπόν από τα ξημερώματα της Δευτέρας το ίδιο έργο, σε επανάληψη και πραγματικά είναι απορίας άξιο πως οι «κορυφαίοι» που φώναζαν ωσαννά και ζήτω για τους επιλεγόμενους από τους μιντιάρχες αρχηγούς στις προηγούμενες προβολές του έργου το 1996 και το 2004 σήμερα εμφανίζονται ενοχλημένοι.
Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Σημίτη και των απερίγραπτων καθηγητάδων που μάζεψε στον περίγυρό του δεν πήρε απλώς τον κατήφορο αλλά κυριολεκτικά κουτρουβάλησε στου κακού τη σκάλα.
Η διαφθορά έφτασε στο απόγειό της, τα λαμόγια έγιναν παράγοντες του τόπου, τα εθνικά θέματα βγήκαν στο σφυρί με αποκορύφωμα τη συμφωνία της Μαδρίτης για τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και την υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν για τη διάλυση της Κύπρου.
Η δημόσια περιουσία βγήκε στο σφυρί με τις περίφημες μετοχοποιήσεις του Γιάννου και του Χριστοδουλάκη, τα παιχνίδια στο χρηματιστήριο, τις αρπαχτές και τις υπόλοιπες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σε τίποτα δεν είχαν να ζηλέψουν τις πολιτικές του Μάνου και του Μητσοτάκη.
Ποιος δεν θυμάται τα ΜΑΤ να δέρνουν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου τα τιμημένα γηρατειά και τα σκασμένα λάστιχα των τρακτέρ του Θεσσαλικού κάμπου.
Ποιος δεν θυμάται ότι στις εκλογές του 2000 τη νίκη έδωσε στο ΠΑΣΟΚ η Εκάλη, το Κολωνάκι και το «κόμμα των κωδικών» που ήταν οι νέοι εκλεκτοί της ηγεσίας ενώ οι λαϊκές γειτονιές, ο κάμπος και οι μη προνομιούχοι του γύρισαν την πλάτη.
Την τελευταία τετραετία διαλύσαμε το κράτος είπε σε κάποια κρίση ειλικρίνειας ο Πάγκαλος αποτιμώντας το έργο των κυβερνήσεων Σημίτη.
Λίγο πριν τη διαφαινόμενη συντριβή, πανικόβλητος ο Σημίτης και για να διασώσει την υστεροφημία του, έσπευσε να δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής, έξω και πέρα από κάθε καταστατική και δημοκρατική τάξη στο Γιώργο Παπανδρέου φορτώνοντάς του μια ήττα που δεν του ανήκει, ενώ κράτησε πεισματικά την καρέκλα του πρωθυπουργού ως την ύστατη ώρα.
Είχε φροντίσει προηγουμένως να κλείσει όλα τα ψηφοδέλτια με εκσυγχρονιστές έτσι που και μετά την απομάκρυνσή του να έχει τον έλεγχο, αφήνοντας στο Γιώργο μόνο το ψηφοδέλτιο Επικρατείας στο οποίο ο τελευταίος μάζεψε όλα τα σκουπίδια της Δεξιάς και της Αριστεράς (Μάνο, Ανδριανόπουλο, Ανδρουλάκη, Δαμανάκη) απογοητεύοντας τους εναπομείναντες οπαδούς του «κινήματος».
Ωσαννά φώναξαν πάλι οι «κορυφαίοι» καταπίνοντας αμάσητη την καταστρατήγηση του καταστατικού το οποίο έσπευσαν να προσαρμόσουν στις επιταγές της νέας τάξης πραγμάτων που επέβαλαν οι μιντιάρχες δια του κυρίου Σημίτη.

Ο Γιώργος ανέλαβε με την προτροπή των οπαδών «Γιώργο άλλαξε τα όλα» και κείνος δεν άλλαξε τίποτα για να μην πούμε για κάτι επιλογές τύπου Ματσούκα και Καραχασάν που ήταν άστα να πάνε.
Ίσως και να μην μπορούσε αφού το έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας είχαν ο Σημίτης και τα ΜΜΕ, ίσως και να μην ήθελε γιατί δεν είναι της κουλτούρας του οι συγκρούσεις…
Τώρα λέει ότι δεν επέτρεψε να γίνει κριτική για την ήττα του 2004 γιατί θα έπρεπε να ειπωθούν πολλά που δεν ειπώθηκαν και πως από εδώ και πέρα «θα τα λέμε όλα».
Τώρα όμως είναι αργά Γιώργο, χάσαμε…
Η ιστορία δεν περιμένει και είναι αμείλικτη στην κρίση της. Ο γιος του Λευτέρη Βενιζέλου έμεινε στην ιστορία γνωστός ως Κλικλής (εκ του Σοφοκλής) και φευ, ο γιος του Ανδρέα θα περάσει ως ο Γιωργάκης της Μάγκυ.

Και τώρα τι;
Βαγγέλης, Γιώργος ή Άννα; Τι σημασία έχει το όνομα και άλλωστε σε τι διαφέρουν από τον Καραμανλή, την Ντόρα ή τον Αλογοσκούφη.
Έτσι κι αλλιώς στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ σιτίζονται άπαντες.