Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα...

Ο εφιάλτης της ανεργίας δεν είναι προ των πυλών… ο εφιάλτης της ανεργίας έχει προ πολλού περάσει τις πύλες της χώρας και σεργιανίζει σε εργοστάσια και επιχειρήσεις θερίζοντας μεροκάματα, μισθούς, όνειρα, ελπίδες και προοπτικές, χωρίς αντίδραση, χωρίς αντίσταση, χωρίς τέλος.
Το να πιστεύει σήμερα κανείς ότι θα σκαπουλάρουμε την κρίση που έχει γονατίσει ανθούσες οικονομίες χωρίς να βραχούν τα πόδια μας και χωρίς να ματώσουμε νομίζω πως είναι τραγικά αφελής όπως είναι και η κυβέρνηση που στον προϋπολογισμό για το 2009 υποστηρίζει πως η απασχόληση θα διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα και η ανεργία αν δεν μειωθεί περαιτέρω θα κρατηθεί στα επίπεδα του 2008.
Άλλωστε τον πολλαπλασιασμό των 5 άρτων και των 2 ιχθύων που χόρτασαν περισσότερους από 5.000 ανθρώπους και περίσσεψαν και μερικά κοφίνια τροφίμων να φάνε και οι επόμενοι που περιέχεται στην καινή διαθήκη ως θαύμα του Ιησού Χριστού, ουδείς ταχυδακτυλουργός κατάφερε να επαναλάβει στους 20 αιώνες που ακολούθησαν.
Απέναντι στο κύμα των επερχόμενων απολύσεων τα συνδικάτα και η ΓΣΕΕ εξαντλούν τη φαντασία και την αγωνιστικότητά τους στην εθιμική πανελλαδική απεργία της προσεχούς Τετάρτης ώστε απερίσπαστοι μετά οι συνδικαλιστές να επιλέξουν το χειμερινό θέρετρο που θα περάσουν τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς και μετά τις γιορτές βλέποντας και κάνοντας...
Η στείρα άρνηση και τα συνθήματα-ξόρκια «όχι στις απολύσεις» και «οι μισθοί πάνω από τα κέρδη» όταν η κρίση θερίζει επιχειρήσεις και τράπεζες κολοσσούς, όταν η ζήτηση μειώνεται ραγδαία και κραταιές οικονομίες εισέρχονται η μια μετά την άλλη στο χειμώνα της ύφεσης όχι μόνο αποπροσανατολίζουν αλλά ανοίγουν και την κερκόπορτα να σαρωθούν μαζί με τις θέσεις εργασίας και άλλα κεκτημένα δικαιώματα.
Η πρόταση του προέδρου του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλου για εβδομάδα 3-4 ημερών με ανάλογη μείωση αποδοχών και ασφαλιστικών ενσήμων δείχνει ότι εργοδοσία προκειμένου να ξεπεράσει τα προβλήματα και να κρατήσει τα κέρδη της επιδιώκει με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια δυναμιτίζοντας και τα θεμέλια και τους ασφαλιστικού συστήματος.
Και μπορεί η κυβέρνηση πανικόβλητη από τις αρνητικές δημοσκοπήσεις να αποδοκίμασε τις προτάσεις Μίχαλου ωστόσο αυτές έχουν τεθεί και βρίσκονται στο τραπέζι και χωρίς ένα συγκροτημένο σχέδιο διαχείρισης της κρίσης από την πλευρά των συνδικάτων μπορεί κάλλιστα αύριο να θεωρηθεί μονόδρομος και να υιοθετηθεί.
Ο αφορισμός ότι η διαχείριση της οικονομικής κρίσης δεν είναι αρμοδιότητα των συνδικάτων αλλά της κυβέρνησης μόνο ως ανέκδοτο αποκαλυπτικό της ανεπάρκειας των συνδικαλιστών μπορεί να εκληφθεί όταν το κόστος της κρίσης σχεδόν εξ ολοκλήρου θα κληθούν να καταβάλουν με τον ένα ή άλλο τρόπο οι εργαζόμενοι.
Βέβαια η επεξεργασία και διατύπωση συγκροτημένης θέσης διαχείρισης της κρίσης προϋποθέτει συνδικαλιστικό κίνημα που ανδρώνεται μέσα στους χώρους δουλειάς από συνδικαλιστές που δεν έχουν βγάλει τη φόρμα εργασίας και όχι από συνδικαλιστές των κομματικών θερμοκηπίων, με εξασφαλισμένη απασχόληση και υψηλές αποδοχές που έχουν ξεχάσει πριν από πόσα χρόνια χτύπησαν για τελευταία φορά την κάρτα εργασίας τους.
Γι αυτό και η απουσία εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα στις απεργιακές κινητοποιήσεις της Τετάρτης θα επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά το διαζύγιο του συνδικαλιστικού κινήματος με τους χώρους δουλειάς που κυρίως πλήττει η οικονομική κρίση αποδεκατίζοντας τι θέσεις εργασίας.
Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική, οι μεγάλες εταιρίες απέλυσαν προχθές Πέμπτη 30.000 εργαζόμενους ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τον Νοέμβριο 500.000 άνθρωποι επιπλέον βρέθηκαν «στο δρόμο», το ποσοστό της ανεργίας αυξήθηκε στο 6,7% και εκτιμάται ότι από τον Ιανουάριο θα χάνονται 20.000 θέσεις εργασίας την ημέρα δηλαδή 600.000 τον μήνα.
Τα μαντάτα για την Ελλάδα είναι εξίσου δυσοίωνα καθώς μόνο στην Αθήνα οι 3 στις 10 μικρομεσαίες επιχειρήσεις σκέφτονται να προχωρήσουν σε μείωση του προσωπικού τους από τις οποίες τουλάχιστον το 18% θεωρεί αναπόφευκτες τις απολύσεις από τις αρχές του 2009.
Σε απόλυτους αριθμούς και με την υπόθεση ότι κάθε επιχείρηση σκέφτεται να απολύσει μόνο έναν εργαζόμενο, οι εν δυνάμει άνεργοι από τις μικρές μεταποιητικές επιχειρήσεις της Αθήνας ανέρχονται στις 18.000.
Κι ακόμα είμαστε στην αρχή, δυστυχώς….


.