Τι έχω να θυμάμαι

Πλησίαζε η πρωτομαγιά του 1965 κι ο Βασίλης έφτασε ενθουσιασμένος με το χαρμόσυνο νέο.
Συμφωνούν όλοι θα απεργήσουμε την πρωτομαγιά, είπε και κάθισε στην καρέκλα, κοιτάζοντας γύρω να δει ποια αίσθηση έκαναν τα λόγια του.
Το δουλεύαμε μήνες εγώ κι ο Βασίλης που έδειχνε σίγουρος από την αρχή ότι μπορεί να κατεβάσει τους εργάτες σε απεργία, εγώ ήμουν επιφυλακτικός αλλά και μόνο ο σπόρος που έριχνε ο Βασίλης κάποτε θα κάρπιζε κι αυτό θα ήταν σε κάθε περίπτωση το κέρδος μας.
Είσαι βέβαιος του είπα τους έπεισες ρε θηρίο, μπράβο!
Καμάρωνε σαν να ήταν έτοιμος να ηγηθεί επαναστατικού σώματος.
Ο Βασίλης… μέλος της οργάνωσης νεολαίας, ο μόνος συνειδητοποιημένος ταξικά εργάτης στο μεγάλο εργοστάσιο της περιοχής με αδελφό ανάμεσα στα διευθυντικά στελέχη.
Ξημέρωσε η πρωτομαγιά και πρωί πρωί έφθασα έξω από το εργοστάσιο για συμπαράσταση αν και δεν πίστευα ότι ένας εργάτης θα κατάφερνε να κλείσει ένα ολόκληρο εργοστάσιο.
Οι εργάτες μαζεμένοι έξω από την πόρτα με επικεφαλής το Βασίλη αρνούνται να μπουν για δουλειά παρά τις απειλές για απόλυση που δέχονται από τους επιστάτες.
Σε λίγο καταφθάνει και ο ίδιος ο εργοστασιάρχης με τη Μερσεντές του, φέρνοντας μαζί, και τον αδελφό του Βασίλη – το διευθυντή.
Με το μαλακό στην αρχή, με απειλές (θα μας διώξει και τους δυο- θα πεινάσουμε) και με το άγριο στο τέλος (αν δεν μπείτε για δουλειά να μην ξαναπατήσεις στο σπίτι) ο αδελφός-διευθυντής προσπαθεί να κάμψει την αντίσταση του Βασίλη. Οι άλλοι εργάτες όσο ο Βασίλης δείχνει να αντέχει τις πιέσεις συνωθούνται γύρω του, τον στηρίζουν.
Ξέρω ότι αν «σπάσει» ο Βασίλης η απεργία θα τελειώσει και τη στιγμή που ο Βασίλης δείχνει να έχει φθάσει στα όριά του κάνει στροφή κι απομακρύνεται με το κεφάλι ψηλά.
Σιωπηλά τον ακολουθούν και οι άλλοι εργάτες που σκορπίζουν δυο δρόμους παραπέρα ο καθένας για το σπίτι του.
Το εργοστάσιο θα μείνει κλειστό η απεργία πέτυχε η συμμετοχή ήταν καθολική κι όλα αυτά χάρις στο Βασίλη.
Μαζί κατεβήκαμε στη μεγάλη εργατική συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας εργάτης αυτός, σπουδαστής εγώ, αδελφωμένοι είχαμε ψηλώσει δέκα πόντους που κλείσαμε το εργοστάσιο.
Κάπως έτσι γιορτάζαμε τότε την εργατική πρωτομαγιά, με απεργία, με προσωπικό ρίσκο και διάθεση για αγώνα, για ανατροπές.
Γι αυτό έχουμε και κάτι να θυμόμαστε σήμερα που όλα ευτελίστηκαν σε επετειακές συγκεντρώσεις και ανούσιους δεκάρικους.από καλοταϊσμένους εργατοπατέρες.