Έφυγες ξημερώματα...

Σε φαντάζομαι κρυμμένη σε μια γωνιά του κήπου έτσι που να μην σε βλέπει κανείς να κοιτάς γύρω σου.
Βλέπεις τα πάντα και δεν σε βλέπει κανείς. Θέλεις να ξέρεις πως θα είναι η ζωή όταν θα φύγεις..
Βλέπεις το παιδί σου να σαχλαμαρίζει στο κινητό με το φίλο του, τον άνθρωπό σου κρεμασμένο στο τηλέφωνο να κλείνει δουλειά για αύριο.
Βλέπεις πόσο αγχωμένος είναι.
Τι σου μυρίζει τόσο ωραία;
Ναι είναι το φαγητό στο φούρνο που ετοιμάστηκε, είναι στρωμένο το βραδινό τραπέζι και σε λίγο θα βρεθείτε καθισμένοι γύρω από αυτό για το δείπνο.
Κοιτάς έξω από τα κάγκελα του κήπου δεκάδες αυτοκίνητα τρέχουν σαν τρελά πάνω κάτω.
Να και το ζευγαράκι που φιλιέται κάθε βράδυ στη γωνία.
Η ζωή συνεχίζεται, δεν σταματά.
Και σήμερα όπως και αύριο η ζωή συνεχίζεται.
Μόνο εσύ θα λείπεις…
Σαν να έχεις κρυφτεί στην πιο σκοτεινή γωνιά του κήπου και να μην σε βλέπει κανείς η ζωή συνεχίζεται.
Το βραδινό τραπέζι θα ξαναστρωθεί, το φαΐ θα μυρίζει το ίδιο όμορφα, το παιδί σου θα σαχλαμαρίσει και πάλι με τους φίλους του, ο άνθρωπός σου θα συνεχίσει αγχωμένος να κλείνει δουλειές, τα αυτοκίνητα χιλιάδες θα τρέχουν πάνω κάτω, το ζευγαράκι θα συνεχίσει να φιλιέται στις γωνίες…
Η ζωή συνεχίζεται λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο η ζωή συνεχίζεται…
Μόνο εσύ έχεις βουλιάξει στη σιωπή και κανείς ποτέ πια δεν θα σε ξαναδεί.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει τη Δευτέρα.