47 χρόνια στους δρόμους…

Πέμπτη 1 Δεκέμβρη 1960 - Τετάρτη 12 Δεκέμβρη 2007: 47 χρόνια μετά την πρώτη, μετά τον πόλεμο, πανελλαδική πανοικοδομική απεργία με κεντρικό αίτημα την απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, που έσπασε το φράγμα της τρομοκρατίας του μετεμφυλιακού κράτους και έβαλε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ο αγώνας συνεχίζεται με το ίδιο αίτημα - να μην περάσουν οι αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης.
Τότε με κοντά παντελονάκια σήμερα με άσπρα μαλλιά.
Η απεργία των οικοδόμων την 1 Δεκεμβρίου 1960 έχει καταγραφεί στην ιστορία και τη συλλογική μνήμη ως το ορόσημο της αυτονόμησης του συνδικαλιστικού κινήματος από τον έλεγχο των διορισμένων από την Ασφάλεια «συνδικαλιστών».
Ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα σε εργατική συγκέντρωση και ο θείος μου ο Νίκος, ο ψηλός όπως τον έλεγα, με κρατούσε από το χέρι για να μην με χάσει.
Τίποτα δεν προμήνυε το πρωϊ αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια.
Η αστυνομία χτύπησε απρόκλητα τους απεργούς βάφοντας με αίμα τους δρόμους της Αθήνας.
Η μυρωδιά του δακρυγόνου δεν έχει φύγει ακόμα από τα ρουθούνια μου και η μνήμη πάντα αναπολεί εκείνη την πρώτη φορά κάθε που μυρίζω δακρυγόνο.
Το χτύπημα της συγκέντρωσης οδήγησε στην πρώτη ανοιχτή μάχη με την αστυνομία, που συνδέθηκε με το ξήλωμα των πεζοδρομίων της Αθήνας και έβαλε τις βάσεις για την αναδιοργάνωση και την αυτονόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος από τους μηχανισμούς της ασφάλειας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το εργατικό κίνημα θα οργανωθεί, θα δυναμώσει, θα διεκδικήσει, θα κατακτήσει θέσεις, θα κερδίσει πολλές μάχες και δικαιώματα.
Σήμερα η κυβέρνηση της Δεξιάς σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε θέλει να σαρώσει τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα 47 χρόνων και να μας γυρίσει πίσω στη δεκαετία του ΄50.
Τότε το μηχανοκίνητο του Μπιτούνη, αργότερα οι αύρες…
Σήμερα οι κάμερες, οι φυσούνες, τα ληγμένα χημικά…
Τότε με κοντά παντελονάκια…
Σήμερα με άσπρα μαλλιά… μαζί με τις δεκάδες χιλιάδες των απεργών συνεχίζουμε τον αγώνα για τη ζωή και την αξιοπρέπεια.