Και ο μοναχικός λύκος ...λύκος είναι...!!!!

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Η κουλτούρα της βεντέτας…. κι ο Αυστραλός «άγιος»

Παρακολουθούσα πριν λίγο στο MEGA τη συνήγορο του προφυλακισμένου για τη δολοφονία του νερού Αυστραλού στη Μύκονο, μια κάποια κυρία Δήμου, αν δεν κάνω λάθος, να επιχειρηματολογεί, για το τεκμήριο αθωότητας των δραστών, για το τυχαίο του συμβάντος, για την ευθύνη των θυμάτων,την αβελτηρία των αστυνομικών αρχών, την μη ανάμιξη του επιχειρηματία που είχε στη δούλεψή του τον μπράβο, που δεν ήταν μπράβος αλλά security όπως έλεγε και ξανάλεγε…
Παρακολουθούσα και το δημοσιογράφο, παντός καιρού, τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο, απροετοίμαστο όπως πάντα να μην μπορεί να αρθρώσει αντεπιχείρημα και να δίνει πόντους και πειστικότητα στα λεγόμενα της συνηγόρου…
Και η συνήγορος φυσικά τη δουλειά της κάνει, γι αυτό την πληρώνουν για να υπερασπιστεί και να ξελασπώσει τους δράστες….. και αν καταφέρει να μετατρέψει το αδίκημα από ανθρωποκτονία από πρόθεση σε βαθμό κακουργήματος σε πρόκληση μη σκοπούμενης θανατηφόρας βλάβης θα το έχει επιτύχει…
Μου ήρθε στο μυαλό και η εικόνα του πατέρα που ήρθε από τη μακρινή Αυστραλία να μαζέψει το κουφάρι του παιδιού του και να διδάξει πολιτισμό…
Σκέφτηκα ότι στη δίκη, όποτε γίνει, η Αυστραλία θα είναι πολύ μακριά, η συνήγορος θα αλωνίζει χωρίς αντίλογο πολιτικής αγωγής, οι δικαστές θα βιάζονται να περάσουν στην επόμενη υπόθεση…
Άρχισα να βλέπω νοερά τους δράστες να επανέρχονται, με αυξημένο μάλιστα κασέ, στη «δουλειά» τους το επόμενο ή μεθεπόμενο καλοκαίρι στη Μύκονο ή σε κάποιο άλλο νησί και τότε θυμήθηκα τον Παπαδόσηφο…
Εκείνο το λεβέντη Κρητίκαρο που μπήκε στο δικαστήριο και με το πιστόλι του καθάρισε, μπροστά στα μάτια των δικαστών, το φονιά του γιού του…
Θυμήθηκα κείνον τον άλλο λεβέντη πατέρα, από τη Μάνη, που ακολούθησε το λεωφορείο που έφερνε στην Αθήνα με αστυνομική συνοδεία τον κρατούμενο για τη δολοφονία του 15χρονου γιού του και κάπου εκεί στο Άργος κατάφερε να μπει στο λεωφορείο και να τον σκοτώσει με 2 πιστολιές…
Δυο πατεράδες με την κουλτούρα της βεντέτας που απέδωσαν δικαιοσύνη και πήραν το αίμα του παιδιού τους πίσω με ένα πιστόλι στο χέρι…
Και δεν περίμεναν κανένα δικαστή και κανένα δικηγόρο να αποφανθεί αν πρόκειται για ανθρωποκτονία από πρόθεση ή για μη σκοπούμενη θανατηφόρο βλάβη, όπως δείχνει να περιμένει ο δυστυχισμένος Αυστραλός «άγιος»…

Υ.Γ*: Η εκδίκηση του Γιάννη Παπαδόσηφου, έλαβε χώρα στις 20/12/1988 στην αίθουσα του Εφετείου Πειραιώς, όπου παραπέμφθηκε να εκδικασθεί για λόγους δημοσίας τάξεως από τον Άρειο Πάγο (άρθρο 136 Κ.Π.Δ) η έφεση του του Γιάννη Βενιεράκη κατά της απόφασης του ΜΟΔ Ηρακλείου που τον είχε καταδικάσει σε ισόβια κάθειρξη για το φόνο του Μανώλη Παπαδόσηφου που έγινε στις 7 Αυγούστου 1983 στο Ρέθυμνο.
Ο Μανώλης Παπαδόσηφος είχε κληρονομήσει την παλικαριά του πατέρα του και την ευαισθησία της μάνας του, κόρης του κρητικού στρατηγού Γιουλούντα. Κρίνοντας από τις φωτογραφίες του και τις περιγραφές των μαρτύρων, συμπεραίνουμε ότι θα πρέπει να ήταν ένας ωραίος άνδρας με καλλιτεχνική ψυχή. Μιλούσε τρεις ξένες γλώσσες και έπαιζε πιάνο. Είχε δηλαδή όλα τα προσόντα για να προκαλέσει το φθόνο του Γιάννη Βενιεράκη, νταή και τσαμπουκά του υποκόσμου, σύμφωνα με τους χαρακτηρισμούς των μαρτύρων της δίκης του, ο οποίος οπλοφορούσε επιδεικτικά και έβγαζε λεφτά κάνοντας τον τσιλιαδόρο και προστάτη ενός καφενείου, που κατά τις βραδινές ώρες μετατρεπόταν σε χαρτοπαικτική λέσχη. «Ατλαντίς» ήταν το όνομά του και βρισκόταν στο παραλιακό δρόμο του Ρεθύμνου. Δεν πρέπει να είχαν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους ο δράστης και το θύμα αλλά μια απλή γνωριμία που στάθηκε μοιραία για τον ανυποψίαστο Μανώλη.. (.....)

*Το ιστορικό της βεντέτας του Παπαδόσηφου, όπως και η φωτό από το κρητικό περιοδικό ΣΤΙΓΜΕΣ

.

32 σχόλια:

Unknown είπε...

υπέρμαχος τέτοιας απόδοσης δικαιοσύνης στάθηκε πριν χρόνια: δικαζόταν το κάθαρμα που βίασε και σκότωσε ένα 8χρονο κοριτσάκι στη γερμανία.
ακόμη τα μέτρα δεν ήταν ίδια.
σηκώθηκε ανενόχλητη η μητέρα της, με το χέρι έτοιμο σημάδεψε και σκότωσε το κάθαρμα χωρίς κανείς να προλάβει να κάνει κιχ.

ναι σε όλες τις κινήσεις.
χέστηκε η γυναίκα αν πέρασε δίκη μετά. αυταπόδεικτα φέρθηκε, κατά κυριολεξία.
ο αυστραλός, που δε με απασχολεί να είναι άγιος, αν και η πράξη του δείχνει αγιότητα,
έκανε τέτοια υπέρβαση, που αυτή θα τον οδηγήσει μακροπρόθεσμα στη λύτρωση, στη λύση κατά κυριολεξία της τραγωδίας που ζει.

εμείς όμως,
εμείς,
ο ανύποπτος δημοσιογράφος,
η έμπειρος δικηγόρος,
ο καθένας από μας,
η τυφλή από ό,τι όντως φαίνεται δικαιοσύνη
οι κουφοί δικαστές
ΠΩΣ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
ΠΩΣ ΣΩΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ;;
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ;
ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ;

ANemos είπε...

Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Κι αυτό όχι γιατί η συνήγορος τυχαίνει να είναι μητέρα μου. Αλλωστε κι εσύ το γράφεις "η συνήγορος φυσικά τη δουλειά της κάνει, γι αυτό την πληρώνουν για να υπερασπιστεί τους δράστες". (Οχι να τους ξελασπώσει! Τουλάχιστον οι έντιμοι δικηγόροι δεν ξελασπώνουν. Υπερασπίζονται). Κι αυτό δεν είναι απλώς δουλειά, είναι ένας ρόλος που σε μια κοινωνία δικαίου θα πρέπει να ισχύει.
Διαφωνώ στην κουλτούρα της βεντέτας. Στο να ανοίγουν κύκλοι αίματος.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα έκανα αν έχανα το παιδί μου από τα χέρια ενός μπράβου. Το σίγουρο είναι οτι θα ήθελα να τιμωρηθεί όσο σκληρότερα γίνεται. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να πεθάνει.
Αλλο τόσο όμως δεν θα ήξερα τι θα έκανα αν το παιδί μου σκότωνε ένα άλλο παιδί. Ξέρω οτι θα ήθελα να τιμωρηθεί και μετά θα έψαχνα μια ζωή στο τι λάθος έκανα ΕΓΩ για να κάνει κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι οτι δεν θα ήθελα να πεθάνει.
Ο μόνος τρόπος να πολεμάς το Κτήνος μέσα μας είναι με την ανθρωπιά. Αυτό έμαθα, αυτό προσπαθώ να μάθω και στους πιτσιρικάδες μου.

Κάποια στιγμή ο κατηγορούμενος -που έχει ομολογήσει πως σκότωσε- είπε στη μητέρα μου οτι θα ήθελε να πεθάνει. Δεν ξέρω πόσο ειλικρινής είναι κι αν καταλαβαίνει τι λέει ή αν το λέει για να φανεί συμπαθέστερος. Ξέρω τι του απάντησε εκείνη: "Ισως αυτό να ήταν μια λύση!". Διαφωνώ και μαζί της!

ANemos είπε...

Είναι ίσως περιττό να πω τι θέση παίρνω απέναντι στο γεγονός. Τα γράφω όλες αυτές τις ημέρες...

Swell είπε...

Ρέστα έδωσε κι ο δήμαρχος. Που κάνοντας την (τελείως ανήξερη πάπια) δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει την εμφάνιση στη Μύκονο νοσηρών φαινομένων της Αθήνας. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι ο μαλάκας κρυφό καμάρι.

@Abttha: Οι ερωτήσεις σου, δυστυχώς, είναι πλέον ρητορικές.

monahikoslikos είπε...

@abttha: Υπάρχουν εγκλήματα που η μόνη δικαία ποινή είναι το "κεφαλήν αντί ...οδόντος" όσο κι αν θέλουμε να δείχνουμε πολιτισμένοι...

@anemos: Τιμώ απεριόριστα το ρόλο του συνήγορου υπεράσπισης και άλλωστε όπως κατάλαβες στόχος μου δεν ήταν η συνήγορος μητέρα σου(τι μικρός που είναι ο κόσμος,ε).
Επιμένω ότι αυτό που επιδιώκουν πρωτίστως οι συνήγοροι υπεράσπισης είναι το ξελάσπωμα (δες και τα τερτίπια των έγκριτων Τσοβόλα και Κατσαντώνη στην υπόθεση του Θέμου)και δευτερευόντως η απόδοση δικαιοσύνης.
Ωστόσο δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Το θέμα μου είναι τα παραθυράκια που επιτρέπουν ακόμα και σε ειδεχθείς εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι (δες και την περίπτωση του παιδεραστή που μόλις αφέθη ελεύθερος και βίασε την 9χρονη στα Εξάρχεια).
Στα σωστά ερωτήματα που θέτεις στον εαυτό σου για το τι θα έκανες εσύ στη θέση του πατέρα του θύματος ή του δράστη κάνε μου τη χάρη να απαντήσεις σε ένα ακόμα: Τι θα έκανες αν ο δράστης είχε μια πανέξυπνη και ικανή -όπως δείχνει να είναι η μητέρα σου- δικηγόρο και σε λίγους μήνες ή χρόνια τον έβλεπες να κυκλοφορεί ελεύθερος...
Και κάτι τελευταίο. Αν και έχω καταγωγή από περιοχή που η βεντέτα είναι θεσμός δεν την επικροτώ. Ωστόσο έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου πατεράδες σαν τον Παπαδόσηφο και τον άλλο από τη Μάνη που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του.
Γιατί καταλαβαίνω ότι θεωρούν ότι προδίδουν το παιδί τους αν δεν πάρουν το αίμα του πίσω.

@swell: Μα είναι αυτός που δίνει τις άδειες (με το αζημίωτο;) για τέτοια κωλομάγαζα, τι περίμενες να πει.

Unknown είπε...

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΜΙΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΛΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ.ΟΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΥΤΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΑΠΑΛΗΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ.ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΣΤΡΑΛΟΥΣ,ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΠΟΥΔΑΙΩΤΕΡΟ.ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ??? ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΛΟΡΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ ΑΣ ΚΩΨΕΙ ΤΟΝ ΣΤΟΜΦΟ ΚΑΙ ΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Δ.Τ ΕΡΙΖΟΥΝ ΠΟΙΟ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΙΑΤΡΩΝ ΠΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΙΚΑΝ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ.ΕΜΕΙΣ ΒΡΕ ΖΩΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ,ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ,Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΩΣ ΑΛΙΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ. ΑΔΕΙΑΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΓΩΝΙΑ.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω με την κουλτούρα της αυτοδικίας και με την οπτική σου γωνία...
Η αυτοδικία μπορεί να "ικανοποιεί" τον σχετιζόμενο με το θύμα, φίλο ή συγγενή, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα, ακριβώς επειδή δεν ακουμπάει την κοινωνία, δεν έχει την κοινωνία ως αναφορά. Το αθώο και αδικοχαμένο θύμα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Doujon Zammit, αλλά το πρόβλημα είναι η ανεξέλεγκτη πρόσληψη και χρησιμοποίηση "μπράβων", η επίσης ανεξέλεγκτη δράση τους και, βεβαίως, η αποδοχή, ανοχή ή αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινωνίας, τοπικής ή μεγαλύτερης, απέναντι στο φαινόμενο αυτό.
Η αυτοδικία δεν θα διευθετούσε καμμία από τις πτυχές αυτού του προβλήματος, αλλά πιθανότατα θα εξαγρίωνε και θα εξαχρείωνε ακόμη περισσότερο όσους σχετίζονται με τα κυκλώματα των "μπράβων", θα έβαζε μέσα στο πρόβλημα και όποιον θα επιχειρύσε την αυτοδικία και μέσα σε όλην αυτή την σύγχυση η κοινωνία θα αποσυρόταν ακόμη περισσότερο στο καβούκι της, ίσως και από φόβο αυτή την φορά...
Η πρόκληση εδώ είναι να ξεσηκωθεί η τοπική κατ' αρχάς κοινωνία και να αναγκάσει σε αλλαγή συμπεριφοράς όχι μόνον όσους χρησιμοποιούν "μπράβους" αλλά κυρίως όσους τους ανέχονται, κυρίως τους προύχοντες και τις Αρχές, που καμώνονται πως δεν τους βλέπουν καν!..

Σ' ό,τι αφορά τους δικηγόρους υπερασπίσεως, το "ξελάσπωμα" μπορεί να είναι πράγματι το αποτέλεσμα των ενεργειών τους και των ικανοτήτων τους, αλλά ο ρόλος τους είναι κάθε φορά να εξασφαλίζουν μιαν ισορροπία δικονομικής μεταχειρίσεως, μια δίκη, όπου θα ακουσθούν όλες οι απόψεις και όλα τα επιχειρήματα, ώστε να προκύψει τελικά το αναγκαίο μέτρο στην φάση της δικαστικής κρίσεως και της επιβολής ποινής. Είναι ζήτημα νομικού πολιτισμού η ύπαρξη και ο ρόλος τους και, όσο κι αν μερικές φορές υπερβάλλουν ή θεατρινίζουν ή "υποκρίνονται", δεν έχουμε παρά να φαντασθούμε μια δίκη όπου θα ακουγόταν μόνο ο λόγος του Εισαγγελέα...

monahikoslikos είπε...

@asteroid: ωραίο το μάθημα αλλά σε λάθος μαθητή.
Το πρόβλημα μου γράφεις "είναι η ανεξέλεγκτη πρόσληψη και χρησιμοποίηση "μπράβων", η επίσης ανεξέλεγκτη δράση τους και, βεβαίως, η αποδοχή, ανοχή ή αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινωνίας, τοπικής ή μεγαλύτερης, απέναντι στο φαινόμενο αυτό"
Κάνοντας μια "βόλτα" από το blog σου διάβασα για το θέμα και ότι "Δεν φταίνε όλα τα clubs της Μυκόνου για ό,τι συνέβη ούτε και μπορεί σε όλα να κολλάει η ρετσινιά... Δεν φταίνε όλοι οι επαγγελματίες του νησιού!..
Όπως δεν φταίει αντίστοιχα και ολόκληρη η Μύκονος ή όλοι οι Μυκονιάτες...
Φταίνε, βέβαια, προφανώς πολλοί από όσους σχετίζονται με το νησί. Και πρώτοι ανάμεσά τους φταίνε - και θα φταίνε εξακολουθητικά - όσοι "δεν είχαν ούτε έχουν ιδέα για μπράβους στα μαγαζιά"..."
Είδα και στο προφίλ σου ότι έχεις σχέση με τα νομικά, δεν είσαι Μυκονιάτης, αλλά απλά ξεκαλοκαιριάζεις.
Κατάλαβα ότι έχεις ισχυρό έννομο (επαγγελματικό;) συμφέρον στο νησί και το ξελάσπωμα των μαγαζιών.
Λοιπον για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι με τη γνωστή δικηγορική στρεψοδικία, η αυτοδικία δεν έχει καμιά σχέση με το αυτονόητο που οφείλουμε να κάνουμε ως πολίτες για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων που σωστά υποδεικνύεις αλλά δεν είδα και να πράττεις μέσα από τις αναρτήσεις στο blog αν και γράφεις ότι σε αντίθεση με τις αρχές εσύ έχεις δει και μπράβους και φουσκωτούς.
Γνώρισα τη Μύκονο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 (καμιά σχέση μετη σημερινή Μύκονο) και παρακολούθησα να στήνεται μεθοδικά το σημερινό "τέρας" με τη συμμετοχή όλων των ντόπιων αρχών που έκλειναν τα μάτια στα όποια, ελάχιστα για την εποχή, έκτροπα αρκεί αυτά να λειτουργούσαν ως κράχτης για προσέλκυση τουριστών.
Ήταν η εποχή του γυμνισμού στα παραντάιζ που ποτέ δεν είδα ο ντόπιος μπάτσος γιατί έστελνε το μύνημα με το προηγούμενο καϊκι "πες τους να ντυθούν γιατί ερχόμαστε".
Και κάτι προτελευταίο, ποτέ δεν αμφισβήτησα το ρόλο του συνήγορου και ειδικότερα του συνήγορου υπεράσπισης για τη διεξαγωγή μιας δίκαιας δίκης αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να "καρφώνω" τις υπερβολές και τις στρεψοδικίες τους που μόνο σε δίκαια δίκη δεν οδηγούν.
Και το τελευταίο όταν το "τέρας" της σημερινής Μυκόνου που δημιουργήσατε άλλοι με ενέργειες και άλλοι με παραλείψεις βγάλει τα εισαγωγικά κι αρχίσει να δαγκώνει ανεξέλεκτα δεξιά κι αριστερά σου εύχομαι να έχεις πρόχειρο καϊκι να την κοπανήσεις....

Unknown είπε...

ΑΝ Ο ASTEROID, ΑΝΑΦΕΡΑΙΤΕ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΟ[ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ]ΜΑΛΛΟΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕ.ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗ ΑΣΚΗΣΗ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αγαπητέ Μοναχικέ Λύκε, δεν αντιλαμβάνομαι πού διαφωνούμε - εκτός από την "κουλτούρα της αυτοδικίας" στην οποία είμαι κάθετα αντίθετος, όπως λένε...
Από κει και πέρα, μάλλον έχεις κάνει κάποιες παρανοήσεις.
Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά Νομικός.
Δεν έχω κανένα ούτε άμεσο ούτε έμμεσο επαγγελματικό ή άλλο συμφέρον στο νησί και διόλου δεν θέλω να ξελασπώσει κανένα club ή άτομο ή Αρχή, που παρανομεί ή απλώς καμώνεται πως κοιτάζει αλλού.
Δεν ξέρω πως ερμήνευσες έτσι τα γραφόμενά μου, αλλά νόμιζα πως είναι σαφής η άποψή μου ότι όσο φταίνε οι φυσικοί αυτουργοί άλλο τόσο φταίνε και οι ηθικοί αυτουργοί - το μέρος, δηλαδή, της τοπικής κοινωνίας και των Αρχών του νησιού, που δεν αντιδρά, αλλά ανέχεται και ακόμη υποκρίνεται...
Μπορεί αυτό το μέρος να είναι μεγάλο - και μάλλον είναι! - αλλά δεν είναι όλοι. Υπάρχουν και επαγγελματίες και άλλοι, απλοί Μυκονιάτες, που έχουν άλλες απόψεις και ακολουθούν άλλες πρακτικές. Ίσως να μη είναι αρκετοί, ίσως να μη είναι αποτελεσματικοί, ίσως να μη αντιδρούν αρκετά ή σωστά, αλλά υπάρχουν, προβληματίζονται, πονάνε για τον τόπο τους και για όσα γίνονται και εμείς οφείλουμε να τους διαχωρίζουμε και να τους στηρίξουμε, αν και όταν αποφασίσουν να κάνουν κάτι δραστικότερο. Σε διαφορετική περίπτωση, όσο τους εξομοιώνουμε κι όσο τους ισοπεδώνουμε όλους, τους οδηγούμε, πιθανόν, στην αγκαλιά της δράκας, που λυμαίνεται το νησί...

Κατά τα λοιπά, είδα κι εγώ όπως κι εσύ το "τέρας" να αναπτύσσεται σταδιακά από την δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα, αλλά δεν έχω συμμετοχή ούτε με πράξεις ούτε με παραλείψεις - σε διαβεβαιώ! Αν προσέξεις, θα δεις ότι εξακολουθώ να βλέπω κάτω από την επιφάνεια και πίσω από την βιτρίνα την ουσιαστική Μύκονο, στην οποία πιστεύω...

Βεβαίως, να επισημαίνεις και να καρφώνεις τις υπερβολές των συνηγόρων - ειδικά όσων υπερασπίζονται με γελοιότητες το μη επιδεχόμενο υπεράσπιση έγκλημα - αλλά, σε κάθε περίπτωση, θα έλεγα να μένουμε μακριά από την κουλτούρα της αυτοδικίας!

Υ.Γ.: Όχι, Taspa, δεν αναφέρομαι στο δικό σου σχόλιο, με το οποίο συμφωνώ - ειδικά στο σημείο όπου επισημαίνεις την διαφορετική κουλτούρα του δυστυχούς πατέρα... γιατί περί κουλτούρας, με το ουσιαστικό νόημα του όρου, πρόκειται!

Ανώνυμος είπε...

Να σας πώ

monahikoslikos είπε...

@asteroid: Αν είναι έτσι σωστά δεν διαφωνούμε παρά μόνο στην αυτοδικία, μικρό το κακό και συγνώμη που σε παραξήγησα.

monahikoslikos είπε...

@asteroid και λοιπούς διαφωνούντες: αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους τις Ερέτριας!
Εσείς θα το αντέχατε να τον συναντάτε;

Ανώνυμος είπε...

Να συνεχίσω το ατυχές προηγούμενο πόστ.
Θα ήθελα να πώ πως ο Πατέρας σε μία
δυτική κοινωνία:
α) Δεν τραβάει τα ίδια σε σχέση με τον έλληνα για να μεγαλώσει το παιδί του
β) Έχει ενδεχομένως άλλες προτεραιότητες
στην ζωή, καθότι η ψυχολογία της κοινωνίας
που έχει λύση βασικά προβλήματα επιβίωσης
(αυστραλιανή) είναι διαφορετική από αυτήν του καημένου βαλκάνιου του οποίου η μόνη άμυνα
απέναντι στα φυσικά (και κοινωνικά) στοιχεία
είναι η διαιώνηση της "φυλής".
Για αυτό και ο έλληνας πατέρας θα δώσει
την ζωή του ανά πάσα στιγμή για το παιδί του, και ενδεχομένως θα πάρει και μια
άλλη στην προσπάθεια για πνευματική και ψυχική ειρήνη.

Όσον αφορά για τα μαθήματα πολιτισμού
από τους ξένους, ας μάθουμε πρώτα
τα βασικά, και μετά προχωρούμε σε
πιο δύσκολα κοινωνικά/νομικά θέματα.

monahikoslikos είπε...

@Cetnic: Είμαι αρκετά μεγάλος για να "εκπολιτιστώ", προτιμώ να παραμένω ως έχω.
Καλησπέρα και μη χάνεσαι...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αγαπητέ Λύκε, να είσαι βέβαιος ότι πρώτοι οι νομικοί (όχι κατ' ανάγκην και οι δικηγόροι, ωστόσο...) πονούν για την δικαιοσύνη και την απονομή της, ακριβώς επειδή την θεωρούν και την προσεγγίζουν ιδεαλιστικά και σε επίπεδο αρχών και όχι σε επίπεδο πρακτικό και ωφελιμιστικό...
Όχι, δεν θα άντεχα και δεν αντέχω να βλέπω κανέναν πραγματικό ένοχο - και, μάλιστα, ένοχο εγκλημάτων κατά της ζωής - να κυκλοφορεί ελεύθερος, αντίθετα με το περί δικαίου αίσθημα της όποιας κοινωνίας, αντίθετα με τις δίκαιες προσδοκίες των νομοταγών πολιτών...
Η επίδειξη ανεπάρκειας ή και αναισθησίας από οποιδήποτε δικαιοδοτικό σύστημα κάνει τελικά μπορεί να κάνει μεγαλύτερο κακό κι από τον ίδιο τον εγκληματία.
Γι' αυτόν τον λόγο, παρακολoυθώ τόσο στενά το ζήτημα της ανθρωποκτονίας του Doujon Zammit - επειδή πρόκειται για μια πολύ μικρή κοινωνία, έχω επίγνωση του ότι ο εσφαλμένος ή ανεπαρκής ή αντιδεοντολογικός χειρισμός του μπορεί να κάνει πολύ μεγάλο κακό και στην τοπική αυτή κοινωνία και στον τόπο και στην εικόνα του, που φαίνεται κατά προτεραιότητα να ενδιαφέρει τους κοντόθωρους τα πρώτα φέροντες του νησιού!

marianaonice είπε...

Και δεν περίμεναν κανένα δικαστή και κανένα δικηγόρο να αποφανθεί αν πρόκειται για ανθρωποκτονία από πρόθεση ή για μη σκοπούμενη θανατηφόρο βλάβη, όπως δείχνει να περιμένει ο δυστυχισμένος Αυστραλός «άγιος»

Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε Αυστραλοί άγιοι στη ζούγκλα της Ελλάδας!! Η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει αποτύχει παταγωδώς να τηρήσει έστω και τα προσχήματα στην απόδοση του δικαίου και ο νόμος του Φάρ Ουέστ θα είναι η μόνη λύτρωση της κάθε τραγωδίας!!

monahikoslikos είπε...

@marianaonice: Και τώρα με τους γκαουλάιτερ προϊσταμένους των δικαστηρίων άντε ψάξε να βρεις δικαστή να σε δικάσει δίκαια...
Δυστυχώς μας βλέπω σύντομα ...καταζητούμενους

Ανώνυμος είπε...

Λύκε,
στο προηγούμενο πόστ, δεν εννοούσα
κάποιον εξωγενή και βεβιασμένο
"εκπολιτισμό" αλλά την ενδογενή
ανάγκη να στρώσουμε κάτω τον ποπό μας
(οι έλληνες) και να αρχίσουμε
να καταστρώνουμε/σχεδιάζουμε/υλοποιούμε ένα πλάνο
για το πως θέλουμε τις ζωές μας.

Δηλαδή, αν δεν μάθουμε να διαχειριζόμαστε (και να αποφασίζουμε) τα εύκολα (π.χ. αδέσποτα, πως θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι? πως θα είναι και τα σκυλιά ζωντανά και οι άνθρωποι αφάγωτοι?),
ή γιατί πρέπει οι δρόμοι να έχουν αριθμούς και μάλιστα μοναδικούς?
Και όλα αυτά χωρίς λύσεις κονσέρβες,
με τρόπους που θα σέβονται την ελληνική
ιδιεταιρότητα.
Αν δεν μάθουμε στον αλβανό στον βενζινάδικο Shell, οτι όταν λέμε
95άρα, εννοούμε 95άρα, όταν
και έλληνας (και ξένος) θα αρχίσουν
να τιμούν την αξία της γλώσσας, της
ακρίβειάς της και της χρησιμότητάς της,
πως υα ζητήσουμε από αυτόν τον λαό
να αποφασίζει/σχεδιάζει/υλοποιεί?
Αν δεν λύσουμε αυτά, τα δυσκολότερα
απλά τα σχολιάζουμε έτσι σαν κληρονομιά για τις μελλοντικές γενιές.

monahikoslikos είπε...

@Cetnic: ...να στρώσουμε κάτω τον ποπό μας
(οι έλληνες) και να αρχίσουμε
να καταστρώνουμε/σχεδιάζουμε/υλοποιούμε ένα πλάνο
για το πως θέλουμε τις ζωές μας....

Σίγουρα δεν μιλάς για την Ελλάδα του σήμερα για τους σημερινούς έλληνες...
Κάτι άλλο θα έχεις στο μυαλό σου.

Ανώνυμος είπε...

Τα προβλήματα της διαφθοράς σε χαμηλά/μεσαία/υψηλά επιπέπεδα
είναι αδύνατον να αντιμετωπισθούν
στην ελλάδα του σήμερα.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι
να φυτέψουμε στις νέες γενιές
(τα σημερινά 5άχρονα) τους σπόρους
της σκέψης, της συλλογικότητας,
και της στοιχειώδους λογικής.

Για αυτό και μιλάω για αδέσποτα/αριθμούς
στους δρόμους.
Τα παιδάκια έτσι μπαίνουν στην λογική της γυφτιάς, και όχι διαβάζοντας
και μαθαίνοντας για την διαφθορά
και το πως τα παίρνει ο χ,ψ.
Εδώ κάθε 3 αμάξια, το ένα είναι lexus και το άλλο porsche.
Να αυτοκτονήσουμε όλοι ομαδικά δεν γίνεται.

monahikoslikos είπε...

@Cetnic: Πιστεύεις στα αλήθεια ότι αυτή η χώρα μπορεί να σωθεί αν πρώτα δεν καταστραφεί ολοσχερώς ή δεν κάνουμε κάτι να τους πάρουμε παραμάζομα;;;;...

Unknown είπε...

σέτνικ, διάβασα το παραπάνω ποστ και νιώθω την ανάγκη να σου απαντήσω γιατί άγγιξες κάτι που με βασανίζει πολύ. είμαι δασκάλα, έχω διδάξει από 6 χρονών, πρώτη δημοτικού, ως βαθιά ηλικιωμένους, περνώντας από το γυμνάσιο και το λύκειο και τη δωρεάν εξωθεσμική παιδεία, συν ο,τιδήποτε άλλο.
έχω έρθει αντιμέτωπη με παιδάκια 8 χρόνων, που με κοιτούσαν σαν κουνούπι γιατί ήδη είχαν προχωρήσει τόσο που τίποτα πια δεν μπορούσε να τα σώσει. γιάπηδες. διαπλεκόμενοι, υλιστές σε ό,τι πιο στριφνό και βαθιά ανικανοποίητο πέρασαν οι γονείς τους πάνω τους. παιδιά στο νηπιαγωγείο ήδη σχεδόν χαλασμένα σαν κονσέρβες...
κορίτσια στα δεκατέσσερα που εγώ, μάνα τριών παιδιών, ένιωθα κοριτσάκι μπροστά τους κι αυτές γυναίκες. αγόρια που δεν τα έμαθε κανείς να σέβονται τον ανδρισμό όταν γεννιέται, και τα μάθανε μόνο να είναι 'λαγόνια με τσ!$%^%$', αφαιμαγμένα από κάθε συναίσθημα. αυτά όλα τα πολύ αρνητικά είναι η αποτύπωση των προβλημάτων της κοινωνίας μας.
όταν στέλνεις το μικρό στο νηπιαγωγείο και το μαθαίνεις 'μια σου έδωσε ο άλλος; πέντε εσύ!', τι θες να κάνει; να μη γίνει μέσα του έξω του μπράβος;
πιστεύω ότι η ηθική καταρράκωση του καθενός μας είναι ακριβώς η ελληνική κοινωνία
όπου αντί για τη λέξη ΠΟΛΙΤΗΣ είναι η λέξη ΠΕΛΑΤΗΣ
ό,τι είναι καλό και αγαθό θεωρείται πολλ΄ς φορές αγαθιάρικο
ό,τι είναι ανθρώπινο θεωρείται μη ανταλλάξιμο, άρα άχρηστο.
σε διαβεβαιώ πως δε βλέπω μόνο αυτό σα δασκάλα, βλέπω και πολλά θετικά, που θέλουν όμως καλλιέργεια απ'όλους μας. μερικές φορές η λύση είναι πολύ κοντά, πολύ πολύ άμεσα κοντά μας,
θα ήταν καλά αν τολμούσαμε να τη δούμε και να την αγκαλιάσουμε. θα συμφωνούσες ότι αυτό μπορεί να είναι γενναιότητα μεγαλύτερη από των ...'μπράβων'; (μπράβος είναι υποτίθεται ο 'γενναίος'...)
συγγνώμη για την παρέμβαση
την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

abttha,
Ακριβώς, την λογική, η οποία
προφανώς υπαγορεύει αρμονία
αγάπη και σεβασμό στην κοινωνία,
πάνε να την "μαρκετάρουν" σαν αδυναμία.
Θυμάμαι, και εγώ σαν μικρό χωριατάκι
από την Ήπειρο, θεωρούσα τον πατέρα μου
"μαλακό" και όχι γενναίο, γιατί
προσπαθούσε να είναι ευγενικός με όλους,
ακόμα και με τους ακραίους καράβλαχους.
Τώρα τον ευχαριστώ που με έκανε άνθρωπο.
abbtha, να είσαι καλά,
αλλά γιατί συγγνώμη? Επειδή έγραψες
μερικές όμορφες σκέψεις?

@Λύκε, είπες τεράστια κουβέντα.
Εξαρτάται από τις φιλοδοξόες Λύκε.
Αν πάμε για "μέτριο" αλλά άμεσο αποτέλεσμα, τότε η ισοπέδωση
και λίγη είναι.
Αν πάμε για απλά κακό αποτέλεσμα,
και με χρονικό ορίζοντα 100 χρόνων
τότε πάμε με το σχέδιο Β.

Αλλά στην 1η περίπτωση,
θα υπάρχει ικανή πληοψηφία
να συνενοηθεί μεταξύ της
και να φτιάξει κάτι καλό?
με τι λαό?

Πως μπορεί κάτι τέτοιο (είτε α) είτε β)) να γίνει
με δυνάμεις εκ των έσω?
Και ποιός μπορεί να προσδιορίσει το
αποτέλεσμα?
Πως μπορεί ο αντάρτης να είναι
ταυτοχρόνως σχεδιαστής?

Betty είπε...

@ Λύκε,
Τελικά υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι (νοήμονες, σκεπτόμενοι και πολύ ευχάριστοι συνομιλητές) οι οποίοι "έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη"?
Εντυπωσιάζομαι!
Σε ποια δικαιοσύνη? Στη δικαιοσύνη του Καλούση, της Ηλία και της Μπουρμπούλια? Στους σάπιους και διεφθαρμένους εξπροσώπους της? Και μην με διορθώσει κανείς παρατηρώντας ότι "δεν είναι όλοι ίδιοι", γνωστόν! Είνα οι περισσότεροι όμως (και αυτό ισχύει και στυς περισσότερους χώρους) και γι αυτό η σήψη και η διαφθορά επικράτησαν, εντάξει?
Για ελάχιστα πράγματα υπήρξα βέβαιη στη ζωή μου, ένα εξ αυτών το ότι δεν θα εμπιστευόμουν στους "υπηρέτες της Θέμιδος" τη δικαίωση της ψυχής του παιδιού μου και τον κτηνάνθρωπο που θα του έπαιρνε τη ζωή θα τον περνούσα εγώ η ίδια από τη μηχανή του κιμά. Για να μην το ντρέπομαι όταν θα έρχεται στα όνειρά μου.

@abttha:

Πολύ σωστά γράφεις ότι "όταν στέλνεις το μικρό στο νηπιαγωγείο και το μαθαίνεις 'μια σου έδωσε ο άλλος; πέντε εσύ!', τι θες να κάνει; να μη γίνει μέσα του έξω του μπράβος;"

Ξέρεις όμως πόσο πολύ δύσκολο είναι το αντίθετο, έτσι δεν είναι? Από τη μια το καμαρώνεις που είναι γλυκό, ευγενικό και τρυφερό από την άλλη πρέπει να του διδάξεις ότι δεν πρέπει να είναι το θύμα. Κι αν δεν είναι το θύμα? Να γίνει θύτης? Αφού αυτί είναι οι ρόλοι. Θέλω να πω πως σ΄ αυτή την τόσο βίαιη κι ανταγωνιστική κοινωνία, σ΄ αυτή την ζούγκλα χωρίς κανόνες, όρια και περιορισμούς, είναι πολύ δύσκολο να μην τα χάσεις τα ζύγια...

monahikoslikos είπε...

@betty: Μπέτυ καλησπέρα και χαίρομαι που έχεις πρόχειρη τη μηχανή του κιμά, εγώ πάλι προτιμώ καραμπίνα...
Όσο για τους Καλούσηδες και τις Μπουρμούλιες, πίστεψέ με είναι αγγελούδια μπροστά στους νονούς της "θέμιδας" που αντί για ζυγαριά κρατάνε κωδικούς των offshore τους...
Αλλά όπως γίνεται πάντα για να γλυτώσουν τα μεγάλα κεφάλια πήγαν κάποια μικρότερα στα σίδερα...
Σήμερα για να βρεις δικαστή που να τιμά την τήβεννο που φοράει πρέπει έχεις το φανάρι του Διογένη και να ψάξεις πολύ μέσα στο βούρκο που περιβάλει τους "αδέκαστους"...

Betty είπε...

Α μωρέ Λύκε... ποιοι είναι οι "δικοί" σου δεν το γνωρίζεις, όταν όμως εμφανιστούν τους ανα-γνωρίζεις.

Συμφωνώ μαζί σου και τα ίδια, επαναλαμβάνω, ισχύουν για κάθε χώρο. Μια χούφτα άνθρωποι διασώζουν την τιμή των πολλών. Κι αν την διασώζουν...

Τον Αυστραλό τον λες "άγιο". Και τα ΜΜΕ τη Νατέλα "αξιοπρεπή". Αγάπη όμως που υπακούει σε μέτρα και (κοινωνικούς) κανόνες ειναι, τελικά αγάπη? Κι αν ναι, πόσο χρήσιμη μπορεί να σου φανεί?

Να ΄σαι καλά. Να σε διαβάζω και να αισθάνομαι λιγότερο μόνη.

:-)))

monahikoslikos είπε...

@betty: Τον αυστραλό τον είπα "άγιο" γιατί δεν μπόρεσα όσο κι αν προσπάθησα να τον καταλάβω.
Και δεν θα τον καταλάβω ποτέ...
Τη Νατέλα τα ΜΜΕ την είπαν "αξιοπρεπή" και την ξέσκιζαν για μήνες ολόκληρους ώσπου την εξουθένωσαν...
Καλό σου βράδυ και πάντα ασυμβίβαστη

Unknown είπε...

τελικά αυτό το θέμα είναι τόσο ουσιαστικό και δραματικό που έχει προκαλέσει χίλια δυο άλλα θέματα.
γράφω τώρα ξανά και ξανά γιατί νομίζω πως πολλοί από μάς, κι ακόμα περσότεροι, θα μπορούσαμε να στήσουμε μια αίθουσα συζήτησης για αυτά που μιλάμε εδώ.
κατ'αρχάς, αποδεικτνύεται από την απορία και τα συναισθήματα όλων εμάς των περίπου 'σιτεμένων', δλδ γονέων, ότι, ακόμα και χωρίς να το θέλει αυτό καθαυτό, ο λύκος έβαλε τη σωστή λέξη δίπλα στον πατέρα του άτυχου παιδιού:
αυστραλός 'άγιος', γιατί ο τρόπος που μίλησε ξεπερνάει καθέναν από μας. ο τρόπος που φέρθηκε, δείχνει ότι η σχέση της προσωπικότητάς του είναι διαφανής σε σχέση με τα λόγια του. έδειχναν τέτοια αγάπη για το παιδί του, και τα λόγια και η στάση του, που πραγματικά έκανε την υπέρβαση που δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να ονομάσουμε, και τη λέμε αγιότητα...

και μπέττυ, -καλημερίζω:)- ξέρω πόσο δύσκολο είναι να στέλνεις ένα αδυνατούλι σχολείο και να μην του λες ποτέ 'δώσε κι εσύ καμία!'
δε θέλω το σακάτεμα της ψυχής τους από μας τους γονείς τους, κι όμως, εμείς τα σακατεύουμε τα παιδάκια μας γιατί τα μεγαλύτερα μαθήματα δεν τα παίρνουν βέβαια από τα λόγια μας, τα μαστορεμένα, τα υπερεγώ-ικά, τα δήθεν παιδαγω=γικά, αλλά από την ίδια τη ζωή μας και τη στάση μας...
ούτε γω είμαι συνήθως υπέρ της αυτοδικίας, ωστόσο ξεπερνάω τη θεωρία μου όταν σκέφτομαι καθάρματα που πλησιάζουν παιδιά. εκεί λυσσάω τόσο πολύ που διεκδικώ κατά κυριολεξία να τον 'καθαρίσουν' τον άλλον, παρά να τολμήσει να διαπράξει ένα από τα νοσηρά εγκλήματα, συνήθως βίας και πορνείας εναντίον παιδιών, και, που, συνήθως, ποτέ δεν είναι όπως γνωρίζουμε ένα και μοναδικό στις περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων.
όντως λοιπόν άγιος και χωρίς εισαγωγικά, αυτός ο άνθρωπος με τέτοια πληγη μέσα του.
σκεφτείτε όμως λίγο πόσο αυτή η υπέρβαση θα είναι το καλύτερο φάρμακο μέσα στο χρόνο. σοφία, καλοσύνη, αγάπη, παρηγορία, που αγγίζουν χωρίς, φυσικά, να φτάνουν, την έννοια της συγ-χώρεσης...
και κάτι ακόμη είχε επάνω αυτός ο άγιος. μεγαλειώδες, γιατί ειλικρινές: είχε την ήττα.
ήταν ένας καταρρακωμένος πατέρας και άνθρωπος.
ηττημένος γιατί γέννησε ένα παλικάρι, αυτός ήταν η ρίζα, και το κλαδί ο γιος του, και κάποιος έσπασε το κλαδί και αναίρεσε ό,τι είχε κάνει η ρίζα για να φυτρώσει αυτό το κλαδί.
ο άνθρωπος αυτός φαινόταν να το αναγνωρίζει, νικημένος πλήρως. και μέσα απ'αυτή την ήττα, αυτός έκανε την υπέρβαση και ένωσε τις θεωρίες με την πιο επώδυνη πράξη: να αφήσει στον τόπο του θανάτου τα όργανα ζωής του γιου του. έτσι ο τόπος του θανάτου του γιου του έγινε τόπος της ζωής του γιου του.
συγγνώμη, αλλά είμαι ικανή να γράφω ώρες γι'αυτό το θέμα.

σκεφτήκατε ποτέ τις λέξεις;
δικ αιο
δικ η
δικ ό μου, δικό σου, δικό του κλπ
δικ αιοσύνη
δικ ιο

εκ-δικ-ηση
βλέπετε πόσο άμεση σχέση έχουν μεταξύ τους, πόσο μας μιλούν
(θα ψάξω να βρω, κάπου έχω γράψει για την εκ-δίκ-ηση, στο ε-μισσοσ νομίζω)

πάρτε τις λέξεις σε μια άλλη γλώσσα που γνωρίζετε.
δεν συναρτώνται με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν την ίδια συνάφεια άρα και δεν εννοούν τα ίδια.
πόσο μακριά είμαστε ακόμη κι από τη γλώσσσα μας.
ανύπαρκτοι είμαστε, όπως έλεγε κι ο σουέλ απαντώντας στη ρητορική ερώτησή μου κάπου.
συγγνώμη για τη φλυαρία, αλλά το θέμα έχει πολλές πλευρές,
την καλημέρα μου σε όλους και φυσικά, πρωτίστως, στον υπομονετικό οικοδεσπότη!

monahikoslikos είπε...

@abttha: μην το κουράζεις γιατί σε βλέπω να κυκλοφορείς μς καραμπίνα στο τέλος...
Και εκεί στις γλωσσολογικές σου έρευνες πρόσθεσε και τη λέξη γ-δικ-ιωμός και ρώτα κανα Μανιάτη να στην εξηγήσει...

Betty είπε...

Καλή μου Abbtha συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να δω τα πράγματα από τη δική σου οπτική. Με υπερβαίνει, με ξεπερνάει, είναι πάνω από μένα. Ο χαμός του παιδιού για τον γονιό είναι κατάρα. Όποιος σκοτώσει ό, τι αγαπώ με σακατεύει, με αφήνει μισή, ανάπηρη, πώς γίνεται να δείξω έλεος?

Λύκε μου ούτε εγώ θα καταλάβω ποτέ τον Αυστραλό πατέρα. Ούτε και τη Νατέλα. Και εγώ δεν αναρωτιέμαι πού βρήκαν τη δύναμη. Εγώ απορώ πώς και υπήρχαν τα περιθώρια...

Unknown είπε...

μπέτυ, όταν η τραγωδία να χάσεις παιδί σε πλησιάσει, τότε το περιθώριο είναι η ίδια η ζωή. μερικοί πέθαναν γιατί δεν άντεξαν. όσοι γονείς επέζησαν, είναι γιατί άντεξαν. η ζωή είναι το περιθώριο. υπάρχει ή δεν υπάρχει για χίλιους λόγους.
και ξέρω ότι όποιος γονιός έχασε ή έστω κινδύνεψε σοβαρά να χάσει παιδί, ε, ναι, δεν είναι πια ο ίδιος, δεν είναι σαν τους άλλους γονείς πια. σε διαβεβαιώ, κι αν δεν το ξέρεις, σου εύχομαι ποτέ να μην το μάθεις.
τι να καταλάβεις και τι να πεις.

λύκε, δεν το κουράζω άλλο. όχι ότι θα σταματήσω να σας πρήζω εδώ μέσα, αλλά,
μεταξύ μας,
κράτα
μια καραμπίνα, αχρείαστη να είναι. η σκέψη είναι εμπόδιο στη ζωή μερικές φορές.
ο καθένας μας είναι αυτό που είναι χωρίς σκέψη.
ο αυστραλός, όντως άγιος.
εγώ, άλλο πράμα, που ακόμη ακροβατώ μεταξύ σκέψης και ζωής.